SABAH erkenden kızkardeşim Serpil aradı.. "Hıncal Ağbi Yalçın'ı kaybettik.."
Yalçın Oral!.. Deve Yalçın.. Mülkiye ve asker arkadaşım..
Basketbolcu Büyükelçimiz.. Öğrencilik zamanında Mülkiye okul, Yenişehir kulüp takımında oynardı. Nasıl hırsla oynardı.
Bir yurt gezisi.. Samsun'da Amerikan üssü takımı ile maç yapıyoruz. Ben de Mülkiye'nin koçuyum. Adamlar havadan oynuyorlar. Üstümüzden uçuyorlar..
Bir boğuşan Yalçın.. Öldürüyor kendisini.. Bir an nefesi kesiliyor sandım.. Oyuncu değiştirme işareti yaptım. Parmaklarımla numarasını gösterdim.. Üzerime nasıl koştu "Öldürürüm ulan seni" diye.. Valla öldürür.. Benim iki katım. Adı üstünde.. Deve.. 40 dakika ölesiye boğuştu..
Mezun oldu.. İlk görevlerinden biriydi Bulgaristan.. Ben de basket milli takımının yöneticisi.. Balkan Şampiyonası için Sofya'ya gidiyoruz. Otobüsle.. Hudutta karşıladı, Yalçın bizi.. Hep sefaretlerin ilgisizliğinden şikayet ederiz ya.. Hudutta karşılanıp, hudutta uğurlanma ilk ve sondur, hayatımda.. Orada nasıl ilgi.. Nasıl ihtimam..
Nasıl her derdimize koşma.. Elçilik katibi değil, takımın meneceri adam..
Karısı, Canset'i tanımasında rolüm vardı.. Kızkardeşim Serpil'in en iyi arkadaşıydı. Serpil de mutluluğunu Yalçın'a borçlu. Fethi askerde Yalçın'ın koğuş arkadaşıydı..
Hey koca Yalçın.. Hey her zaman sporcu, her zaman centilmen, her zaman dost, her zaman arkadaş Yalçınım benim..
Nur içinde yat.. Başın sağolsun Canset!..