"Yanıldınız" dedi, Vali Muammer Güler.. Anlattı.. İnsan yanılmaktan mutlu olur mu?.. Oldum.. İstanbul'da kan gövdeyi götürürken, bu kentin sahipleri olması gereken kişilerin ortalarda görünmediğini, sonunda Vali'nin havaalanında İçişleri Bakanı'nın, Belediye Başkanı'nın da, ertesi gün, Başbakan'ın yanında ortaya çıktığını işaret etmiştim. Güler "Havaalanında İçişleri Bakanı'nın yanındaydım, çünkü Ankara'dan onunla beraber geldim" dedi. Cuma günü bir valiler toplantısı için Ankara'ya gitmişti. Ertesi gün sabah olayı haber alır almaz da, Aksu ile birlikte İstanbul'a uçmuştu. Teşrifatçı bürokratlardan, hele "Karşılama, uğurlama" uğruna, asli görevlerini, hem de çok kritik durumlarda terk edenlerden oldum olası nefret etmişimdir. Güler'in bunlar arasında olmadığını, yanıldığımı öğrenmek beni bu yüzden mutlu etti. İstanbul, Türkiye, acı bir olay yaşıyordu. Birtakım televizyon kanalları hala gaflet içindeydi. O aptal tatil yayınlarını kesip, canlı yayına geçmeyi düşünemiyorlardı. Ya da hantaldılar. Yayıncılığın gerektirdiği dinamizmden yoksundular. CNN Türk, NTV gibi haber kanallarının dışında, televizyonculuk yapan tek kanal TV8'di.. İçimdeki öfke önce televizyonlarımız için kabardı. Sonra canlı yayınlar arasında dolaşarak yayınları izledim.. Böyle felaket anlarında insanlara ne yapabilirsiniz?. Kayıplarını geri verebilir misiniz?.. Bu acıların arasında insan ne arar?.. Moral.. Kim verecektir bu morali.. Kendisine sahip çıkanların varlığı, manevi desteği.. "Devletim burada, bana sahip" düşüncesi acı yaraların ilk ilacı, ilk tedavisidir. Ortada Beyoğlu Belediye Başkanı Kadir Topbaş'tan başkası yoktu. Vali'yi, Ana Kent Belediye Başkanı'nı, Şişli Belediye Başkanı'nı ve Emniyet Müdürü'nü bir türlü göremiyordum. New York baskınından sonra kent Belediye Başkanı'nın paniği önlemek, halkın moralini yükseltmek ve teröre mağlup olunmadığını göstermek için yaptıklarını hatırlıyordum.. Kahroluyordum. İlerleyen saatlerde Emniyet Müdürü'nün Letonya, Şişli Belediye Başkanı'nın Kıbrıs'ta olduklarını öğrendim. İstanbul Vali ve Belediye Başkanı'ndan hiç haber yoktu. Tam o sırada Vali'yi Ankara'dan gelen İçişleri Bakanı'nın yanında, Yeşilköy'de gördüm ve film koptu. Yazım onun üzerineydi.. ........... Dün sabah her zamanki gibi gazeteye gelmiş, odama çıkmış ve bir gün evvel Vali Muammer Güler ile yaptığım telefon konuşmasını yazmaya başlamıştım.. Yani yukardan beri okuduklarınızı.. Tam noktayı koymak üzereydim ki, patlamaları duymaya başladım.. Duymaya ve pencereler arasında koşarak yükselen dumanları görmeye.. "Terörle yaşamaya alışacağız" demiştik, ama, Filistin'i bile geride bırakan bu kadar yoğun bir saldırı doğrusu aklımıza gelmemişti. Böylesi bir terörle yaşamaya nasıl alışılır bilemiyorum.. Tüm ulus, her bir birey, el ele vermek, yardımlaşmak gerek.. Sarılmak, kucaklaşmak gerek.. Devletin tüm birimlerine yardımcı olmak gerek.. Sonra da dua etmek gerek.. Allah yardımcımız olsun!..

***

Sakinleşmeye uğraşıyorum.. Terörle savaşta en önemli şey bu.. Sakin olmak.. Onların istediği paniği yaşamamak.. "Sakin ol.. Yazılarına devam et Hıncal" diyorum.. Beş dakikada bir patlama sesleri ve haberleri gelirken sakin olmak zor.. Çok zor.. Ama olmak zorundayız.. Başka çaremiz de yok.. Yapacak başka şeyimiz de.. Teröre yenilmemenin tek yolu, onların bizi sürüklemek istedikleri yola düşmemek.. Korkarsak, paniklersek, dağılırsak, yeniliriz.. İşte asıl o zaman yeniliriz. Kendimize güvenelim. Ulusumuza güvenelim.. Türkiye'nin gücüne güvenelim.. Gün kenetlenme günü.. Huzurevindeki yaşlılar, ilkokuldaki çocuklardan başbakana, cumhurbaşkanına kenetlenme günü.. Kenetlenelim ve önce kendimize, sonra herkese hep ayni şeyi söyleyelim.. "Sakin olalım.. Normal yaşamımıza mümkün olduğu kadar hızla dönelim.. Teröre karşı zafer ancak böyle kazanılır.."