Her şeyin sahtesi nahoştur ama sol anlayışının yutturmacayla karışık biçimi vahim ölçüde zararlı da oluyor.
Türkiye o kavram dolandırıcılığından çok çekti ve çekmekte. En yaşamsal sorunlarımız kamuoyumuzda çarşafa dolanıyor o yüzden.
Son örnek, Rum ve Avrupa uşaklığından avanta sağlama hesabıyla Türkiye'ye defol diyen KKTC vatandaşlarını özgürlük ve insan hakları adına alkışlayanların tutumu.
Güney Kıbrıs yönetimi en açık biçimde sırtını Amerika'ya, İngiltere'ye, Fransa'ya dayamış. İsrail ile al takke, ver külah. Sol deyim kullanacaksak, emperyalizmin Doğu Akdeniz'deki ileri karakolu.
O konumuna güvenerek oldum olası ada Türklerine eskiden Amerikan ırkçılarının zencilere baktıkları gibi bakmış; amansızca ve küstahça ezmiş onları. Silahla dur demeseydik köklerini kazımaya da kalkıyorlardı. Güney Kıbrıs ahalisinin çoğunluğu maalesef hâlâ aynı kafada.
Bu namussuzluğun paralelinde olmak mıdır insan hakları savunuculuğu?
***
Bir başka hastalığımız neyi niçin destekleyip neye niçin karşı çıkmak gerektiği konusunda yaratılan akıl karışıklığı. Onurundan emin olmayanların dalkavuk sayılma korkusu istismar edilmekte.
Dürüst yorumcu gerçekten beğenmediği şeyi yerer, beğendiğini de övmekten çekinmez. Bunu yapamayan komplekslilerin boş bıraktığı meydana asıl dalkavukların numaracılığı egemen olur.
Sen hep sömürü tezgâhlarından yararlanmış, iktidarlardan beleş ödünleri koparmaya alışmış, çıkar muslukları kısılınca muhalif kesilmiş holdinglerin borazanlık hizmetinde yıllar yılı yağlı ballı maaşları cebe indirirken
"Batıyoruz dostlar, İran da oluyoruz, faşizm kapıda" yaygarası koparmayı millete özgürlükçülük diye yutturacaksın. Bir yandan da kimi gelişmelerin halk yararına olduğunu görüp söyleyebilenlere söveceksin:
"Yandaşlar, yağcılar, yalakalar!"
Yiyen yer, yemeyen güler.
***
İki haftadır Mısır'la yatıp Mısır'la kalkmaktayız. Herkes o ülkenin falına bakıyor. Tedavisi için reçete yazan yazana. Düşünülüyor: Başına kim geçmeli?
CHP Genel Başkanı kendi formülünü açıkladı: "Mısır'a Spartaküs gerek."
İlginç ama pratik bir çözüm değil galiba. Toplumsal değişiklik ileriye doğru atılım olacaksa, kollanan kesimin durumunda iyileşme sağlamalı. Spartaküs hoş bir film ve dizi kahramanı. Ancak liderliğinin pek parlak sonuç verdiği söylenemez, zira yanında kalan 6 bin köle topluca çarmıha gerildi. Mısırlılar kendileri için farklı bir akıbet amaçlıyorlardır herhalde.
Ülkelerinin geçmişinde ve bugünündeki somut gerçeklere kafamızı bulandırmadan bakarsak durumun yazık ki fal gerektirmeyecek kadar belirgin olduğunu görürüz. Oradaki krallığa 1952 yılında subaylar son verdi.
O tarihten günümüze kadar devlet başkanlığında bulunan dört kişinin dördü de askerdi.
Enver Sedat'ı 1981'de askerler öldürdü. Onun yerini alan Mübarek de, üst kademedeki bütün yardımcıları da general.
Yani yaklaşık 60 yıldır ülkenin rotasını silahlı kuvvetler çizdi ve çizmekte. Bir de, tabii, vaktiyle Türkiye'de yaptığı gibi oradaki kimi komutanları "bizim çocuklar" durumuna getirmeyi başaran Amerika.
Şu anda ne olmakta sanıyorsunuz? Halkın ağırlığını koyduğu, Müslüman Kardeşler'in iktidar ortaklığına hazırlandığı haberleri falan hep yarım gerçekler. Temelde, petrolcülerin ve İsrail'in hesaplarını bozmayacak formüllerle Mübarek'i usul usul vitrinden uzaklaştırıp ordu iktidarını sürdürmenin yolları belirleniyor.
Öyleyse, bu çıkmazdan sıyrılmak için nasıl bir kurtarıcı gerek Mısır'a? Spartaküs gibi bir efsane kahramanı mı? Hayır. Gerçekçi ve yürekli bir politikacı.
Kimseden bir şey beklememe rütbesinin kolaylığıyla, yandaş diye yaftalanmaktan çekinmeyerek söyleyeyim açıkça: Mısır'da asker vesayetini sona erdirebilecek bir Erdoğan'a ihtiyaç var.
Olacak şey mi? Şimdilik ona da gerçekçi yanıt hayır. Çünkü çözümler gökten inerek ya da komşudan taşınarak değil, toplumların iç dengelerindeki gelişimlerle oluşuyor.
Marx'ın öngördüğü gibi.
