Bazı kelimeler öyle yerlerde kullanılıyor ki kafam karışıyor.
Mesela 'cesaret'.
Benim onların söylediklerinden anladığım; kalp kırmak eşittir cesaret!
Vurup parçalamak da cesaret!
Küfür eden, dayılanan 'helal olsun cesur adam'. Hani eskiden 'terbiyesiz', 'düşüncesiz', 'kaba', 'kıymet bilmez' denilenlerin hepsi artık cesur.
Öyle görülüyorlar yani. Alkışlanıyorlar.
Ne yazık ki bel altından vuranlar 'cesur' artık... Başkasının sırrını açık edenler de...
Allah'tan korkmayı bilmeyenler de...
Öyle söylüyorlar yani.
Maalesef cesaretin ta kendisine ayıp ediyorlar.
Cesaretin devrimciliğini, koruyuculuğunu, tabu yıkıcılığını, özgürleştirirken iyileştiriciliği elden bırakmayışını unutuyorlar.
Oysa yiğitler cesurdur, adam gibi adamlar cesurdur, insanlığını bir an bile akıllarından çıkartmayanlar cesurdur değil mi?
Masallardan, filmlerden, romanlardan, dedelerimizden, hocalarımızdan öyle öğrenmedik mi?