Arkadaşımın başına gelene bakın. Belki aynısı size de oldu. Hadi yazıyorum.
Arkadaşım trafikte gidiyor. Kendisi kurallara uyan şoförlerden. Ki İstanbul'da trafik kurallarına uyuyorsan geçmiş olsun.
Stresin kralı sende demektir. Kimse kuralları iplemiyor ki. Sensin en büyük enayi.
Konuya dönelim; bizim kız tin tin tin giderken U dönüşün yasak olduğu yerden bir otomobil fırlayıp yandan çarpıyor.
Kız panikliyor, arabadan iniyor. Ona çarpan otomobili kullanan kadına; "U dönülmez işareti var, neden döndünüz?" diye soruyor.
Kadından cevap; "Kurallara mı uyacağım, dönerim dönmem sana ne."
Ve kadın arabasına atladığıyla avaz avaz bağırarak kaza yerinden gazlayıp gidiyor.
Arkadaşım polisi çağırıyor. Sonuç: yapacak bir şey yok.
Arkadaşım çarpıp kaçan aracın plakasını verse de yapacak bir şey yok.
Gerçekten yok!
Çünkü çarpan şoförü emniyete çağırsalar ve kadın "Yoo ben çarpmadım" dese, elde var sıfır.
Arkadaşım, savcılık senin, emniyet benim koşturup duruyor günlerdir ama kimse bir şey yapamıyor. Arkadaşım sinir içinde pes ediyor.
Dava açsa aylar, yıllar sürecek. Polis de çaresiz.
Yani ne? Trafik kurallarını hiçe sayıp, sana çarpıp kaçabiliyorlar ve paçayı kurtarabiliyorlar.
Bütün olayın özeti bu.
Trafikte başımıza ne gelebileceğini bilemiyoruz. Allah'a emanetiz. Adamın biri arabasından inip bıçaklayabilir, diğeri çarpıp toz olabilir. Hayatımız ve güvenliğimiz sadece karşımızdakinin ellerinde. Yaaa, işte böyle. Kural mı? Yok öyle.