Bildik bir öyküdür ve daha önce de yazdım; Hattatın biri, pirinç tanesine Kur'anı Kerim'i yazar ve padişaha hediye eder. Padişah hattata böylesi bir beceri sahibi olduğu için 30 altın verir. Ancak böylesi boş işlerle uğraştığı için de 30 kırbaç ile cezalandırır.
Pirinç tanesine Kur'an'ı yazmak, o devrin nanoteknolojisi idi. Eğer padişah, bunu yapana 30 kırbaç yerine 30 alkış ve 30 akçe yerine 30 dönümlük medrese verseydi, bugün nasıl bir Türkiye'de yaşıyor olurduk acaba?
Bizden birileri tutmuş, öyküdeki hattat misali, nanoteknolojileri Türkiye raporuna yazmış; "bu sayede ekonomide çok daha rekabetçi adımlar atabiliriz." Nanoteknoloji, madde ve materyalin çok küçük boyutlarda organize edilebilmesi ile oluşan yeni bir zenginlik alanını tanımlıyor.
Tüm dünya, bu alanda öne geçebilmek için gayret içinde. Zira robotik endüstrilerden uzaya dek farklı bir evrenin anahtarı olacak. Bizde ise "Nanoteknoloji ve Türkiye" raporu hazırlayabiliyoruz şükür.
Fakat sorun şu ki, tüm diğer umut verici gelişmeler gibi bu da "modalaştırılıp" içini boşaltılma tehlikesi taşıyor. İçini boşalttığımız kavramlar galerisinde yerini almaması için dua ederken İngiliz milyarder Sir Richard Branson'un Rusnano ile Türkiye'de Ar-Ge yatırımı düşünmesi, umut verici.
Bu alanda bırakın lider olmayı, üretici olmak için birikimimiz yok. Fakat çok iyi "tüketici ülke" olabiliriz. Sebep; üniversitelerimiz "nano" diye bir derdi yok. Daha doğrusu insanlığa nano ya da mega katkı sunmak için "bilim" diye bir derdi yok. Türbandan sakaldan derinde yatıyor nano...
Geçenlerde Windows 8'in tanıtımında gördüm ki teknoloji bir kez daha cebimizdeki paraları almak için kucağımıza cebimize konuşlanmış, cari açığa hizmet etmemizi bekliyor. Teknoloji üretmeyip, bilime merakımız nano düzeyde kalınca tıpkı inovasyon gibi başkasının çilesini çektiğinin sadece geyiğini yapabiliyor, tüketicisi oluyoruz.