PKK'nın sınır dışına çekilmesi, "Barış" demek değil. Daha yapılacak çok iş var. PKK'nın tümüyle silâhını bırakması, son merhalede gerçekleşecek. Ondan önce, BDP'nin "yol temizliği" diye adlandırdığı yasal düzenlemeler sırada. Özellikle yeni bir anayasa. Anlaşılıyor ki, AK Parti anayasa değişikliğinde, daha ziyade BDP ile işbirliği yapacak. CHP barış sürecinin ilk aşamasındaki gibi, gene "reddiyeci" cephede yer alacak.
Partili cumhurbaşkanı konusunda BDP'nin tavrını merak ediyorum. Erdoğan, ilk teklifinde yer alan "Başkanlık" sisteminden vazgeçmiş görünüyor. Cumhurbaşkanının yetkilerini aynen muhafaza etmek kaydıyla, sadece partisiyle ilişkilerinin kesilmemesi sağlanırsa, BDP'nin desteği alınabilir mi? Bence BDP buna itiraz etmeyebilir.
Oysa "partili cumhurbaşkanı", ABD'deki Başkanlık sistemine kıyasla, çok daha güçlü bir yürütme organı ortaya çıkaracaktır. Zira ülkemizde, dengeleyici unsurlar noksan. Meselâ milletvekillerini teşkilât değil, parti genel başkanları belirliyor. Bu yüzden milletvekilleri, kendilerini genel başkana karşı sorumlu hissediyor. Partiye kayıtlı bütün üyelerin oylarıyla hem il ve ilçe teşkilâtı üyelerinin seçilmesi, hem de milletvekili adaylarının tespiti sağlanırsa, o zaman Meclis ve parti, itibar ve güç kazanır. Parti içi demokrasi olmadan, partili bir cumhurbaşkanı formülü benimsenirse, otoriterleşme eğilimi artar.
Ayrıca, icraatla bu kadar iç içe olan partili bir cumhurbaşkanı hesap verebilmeli. Bugünkü sistemde, parlamento, başbakan ya da bakanlardan hesap soramıyor. Çünkü ancak çoğunluk iradesiyle Soruşturma Komisyonu kurulabiliyor. Soruşturma Komisyonlarına da gene iktidar partisi hâkim. Öteden beri bu böyleydi. Yolsuzluk iddiaları hiçbir dönem araştırılamadığı için, her zaman yapanın yanında kâr kaldı. "Bal tutan parmağına yalar" ön kabulüyle, Türkiye, güçlünün daima haklı olduğu, adalet terazisinin iyi tartmadığı bir ülke oldu; olmaya devam ediyor.
Bence demokrasinin standardını yükseltmek istiyorsak, partili cumhurbaşkanı tartışmasından önce, bu sorunları halletmeliyiz.