Bazen bir insanı uzaktan izlediğinizde, yüzüne yansıyan ifadeden, onun yüreğinin tomografisini çekebilirsiniz. Çünkü yüreğindeki neyse, yüzüne yansıyan da odur. İyiliğin perçinlenerek yansıdığı bir ışık vardır böylesi insanlarda. Hep uzaktan izlediğim, sadece yakın tanıyanlardan hikayelerini dinlediğim ve bende bir "Cumartesi Portresi"ne konuk yapma isteğini kışkırtan, Tariş Zeytin ve Zeytinyağ Birliği Başkanı Hüseyin Cahit Çetin de, işte böylesi 'ışıklı' insan. Zeytin gönüllü adam, Türkiye'de zeytinyağının yücelmesi için, ömrünü bu işe adayan 'zeytinyağ şövalyesi.'
Hayata, zeytin ağaçlarının geceleri parlayan yeşil gölgesinin penceresinden bakıyor. Kutsal kitaplarda izleriyle kucaklaştığımız zeytin ve zeytin ağacının hikayeleriyle sarmalanmış, zeytinyağının insana kattıklarıyla erdem çizgisini şekillendirmiş.

Sene 1942. Edremit yöresinin çalışkan sevilen çiftçisi Ahmet Ağa'nın 'tekne kazıntısı' oğlu dünyaya gelir. Aile 22 yıl beklemiştir Hüseyin Cahit Çetin'i. Ama beklenildiğine değer. Zaten bereketi bol, çiftlik evindeki sofrasından hiç misafiri eksilmeyen, ocakları sürekli başkalarıyla paylaşmak için tüten iyi bir ailenin, en güzel günlerini taçlandırır Hüseyin Cahit Çetin'in varlığı; Edremit'in Güre köyü, sevgiyle şenlenir sanki. Sıkı çiftçi Ahmet Ağa, doğumuyla birlikte toprakla iç içe büyütür sevgili oğlunu. Zeytin ağaçlarının yanı başında, onların bir şiir gibi yaşama saçılan güzelliklerinin dibinde büyür Cahit Çetin. Öyle ki 'zeytin ağaçsız' bir dünya hiç düşünemez, sanır ki yeryüzünün her köşesi zeytin ağaçlarıyla kaplıdır. Bir gün 10 yaşına geldiğinde, babasıyla Balıkesir yollarına düşer. Köyden uzaklaştıkça, zeytin ağaçlarının azaldığını görür, Havran'a yaklaştıklarında ise artık 'azalma' 'bitmeye' doğru evrilir. Bir an bakar ki hiç zeytin ağacı kalmamış. İşte o anda, dünyanın en kocaman çocuk hüznüyle buluşur kalbi. Unutmaz hiç boğazında düğümlenen çocuksu acıyı. O gündür, bu gündür, kendisinin zeytin ağaçlarına borçlu olduğunu düşünen, bu borcu ödemek için ömür boyu sahici uğraş veren Cahit Çetin çıkar hayat sahnesine. Üstlendiği zeytin, zeytin ağacı, zeytinyağ sevgisi, çok uzun yıllardır sürdürdüğü Tariş Zeytin ve Zeytinyağ Birliği Başkanlığı'na taşır Çetin'i.
Onu şekillendiren, kişiliğinin köşe taşlarını özenle yerli yerine yerleştiren temeller vardır; önce sevgiyle içine doğduğu ailesi; babası Ahmet Ağa, çiftçilerin kralı; sonra çocukluğunda ona okul yollarında eşlik eden, doğanın sessizliğinde 'dil' olan Fikret Otyam tablosundan fışkırmış gibi bir yörük kadını, Ayşe Nine. Sonrasında muhteşem bir ilkokul öğretmeni selamlar onu hayat yolunda; sevgili Barış Kudar'ın annesi Ayşe Kudar... Öyle ki Ahmet Telli'nin 'Hala Koynumda Resmin' şiirindeki gibi, Ayşe öğretmenin resmi de yıllarca cüzdanıyla dolaşmıştır Çetin'in. Sonrası... "İyilik, güzellik" Cemal Süreya dizesi gibi.
Çetin, ilk, orta ve lise öğrenimini Edremit'te tamamlar. Ankara Üniversitesi Dil Tarih Coğrafya Fakültesi'nden ise 1967 yılında mezun olur. Zaten mezuniyet tezi, hayat şifresinin çözümü için ilk adımdır. Teziyle hayatını belirlemiştir; ''Edremit ve yöresi zeytinciliği ve bölgeye katkıları'' başlığı altında.
İyi çiftçi, tarım ve kooperatifçiliğe kendisini adamış Çetin'in, yüzeyde hep bir okyanusun en sakin yerindeymiş gibi görünen hayatı, diplerde hep fırtınalı seyir izler bundan sonrasında.
Edebiyata meraklıdır, herkes gibi bir kere şiir yazmıştır; kimi erkek, sevdiği kadına şiir yazar, kimisi ise farklıdır. O ise çok farklı; ömründeki tek şiirini, 'Kaz Dağları' için yazmıştır. Ama bir yanıyla romantiktir; hala klasik gitarı elinden düşmez. Belki de içinden gitarıyla, hem sevdiklerine, hem de zeytin ağaçlarına şarkılar çalıyordur, bilinmez...