Dün, Can Paker'in Türk Henkel genel müdürlü ğünden emekli olması töreninde yaptığı konuşmayı yazmıştım.
Bugün de, bir Batı firmasında insanların yönetici olmaları yolunda, ne tür teşvikler gördüğünü hatırlatmak istiyorum.
Can Paker Henkel'e, 1969'da bir makine mühendisi olarak girdi. Şirketin o günkü genel müdürü Alber Bilen, birkaç yıl sonra, Can Paker'in ileride genel müdür olabilecek yeteneklere sahip olduğunu Almanya'daki ana firma yönetimine bildirdi.
Genel Müdür olacağı 1984'e kadar, Henkel, Can Paker üzerinde yatırım yaptı. Columbia Üniversitesi'ne iş idaresi eğitimine gönderildi. Alber Bilen de, kendi yerine geçecek bu genç insana, daha geniş sorumluluklar verdi.
Can Paker de genel müdür olunca, ileride kendi yerine geçecek genç insanları ara maya başladı. Saptanan isim Erdem Koçak'tı. Böylece o yetiştirildi ve müstakbel görevine hazırlandı.
Bu pek bizim yönetim modelimize benzemiyor. Siyasette de, şirketlerde de, ileride parlaması ve yöneticilere rakip olması muhtemel isimlerin hayatını zindan etmek, bizim modelin özelliği değil midir?
Bu yönetim anlayışı farkının altını çizmek istedim.