Yine herkesin birbirini "vicdan" kavramı ve duygusuyla dövmeye çalıştığı bir dönemden geçiyoruz... Baştan söyleyeyim: "Vicdan" diye bir şeye inanıyor olmayı seviyorum. Ama hiçbir mutlak ölçüye ve aşkın bir "buyruğa" inanmayanların sadece vicdana kuvvetle inanmaya çalışmalarına şaşıp kalıyorum. Hem her derde deva ve her an hazır ve nazır saf bir vicdanımız var mı? Yok! Olmaz, olamaz! Vicdan çok kırılgan ve ürkektir.

***
Hep düşünürüm; felaket ne zaman başladı? Dinlerin "merhamet" ve "adalet" vurgusunun yerini (nereden geldiği ve tam olarak neyi kastettiği hiçbir bağlamda açıklık kazanamayan) "vicdan" kavramı aldığında mı?
***
Adil olana "vicdansız" demek ne kadar kolaydır? Neden?
***
Problem şurada... Vicdan dinlerin çocuğudur. Fakat modernizm onu sekülerleştirmiştir. Passolini'nin dediği gibi ortaya nerdeyse "vicdan adında bir küçük burjuva dini" çıkmıştır. Adaletten, merhametten ve diğerkâmlıktan uzak tutulmuş hassas bir kalp! Bir faydası olmuyor tabii! O yüzden vicdandan çok vicdansızlıktan konuşuyoruz.
***
Güzel laf: "Vicdan kuytuda bir çığlık ya da ilahi bir fısıltıdır." Ama sormamız gerekmez mi? Neden kuytuda çığlığa mecbur bırakıldın? Neden bunca gürültü ortasında o fısıltıyı işitmeye çalışıyorsun? O gürültüyü sustursana!
***
Uzun uzun "boş konuşmak" istiyorum. Ne güzeldir! Hem içimizi ısıtır, hem bizi birbirimize ısındırır. Kim demiş gerçekten "boş" diye!
***
Albert Camus'nun Düşüş'teki avukat kahramanı ne diyordu: "Hekimlere gidiyordum, bana ilaçlar veriyorlardı, biraz toparlanıyor sonra yine bozuluyordum. Bana öyle geliyordu ki, çok iyi bildiğim ama hiç öğrenemediğim bir şeyi unutmuştum: Yaşamayı..."
***
Modern insan. "Hayatta kalma makinesi!" (Julian Barnes) Çok azımız yaşıyor ama hepimiz ölünceye kadar hayatta kalıyoruz.
***
Bazen bembeyaz, incecik bir keten perde olmak istiyorum. Rüzgârla uçuşan bir perde...
***
Seyahat mevsimindeyiz. Öyleyse uyarayım: Hiçbir seyahat hayali kadar mükemmel değildir. Bazen bir seyahati güzel kılmanın en etkili yolu hiç hayalini kurmamaktır.