O "bu kentin bütün kahvelerini dolaştım, aradığım küçük bir sessizlikti" diyen adamdır.
Belki bu yazımı da, "gereksiz gürültü" sayacaktır.
Sezai Karakoç'tan söz ediyorum, anlamışsınızdır.
Karakterine bir örnek olarak anlatılır... Karakoç'un Şahdamar adlı kitabı üzerine güzel bir iki satır karalayıp yayımlayan Necip Fazıl, ondan bir teşekkür gelsin beklemiş, gelmeyince epey bozulmuştur.
Hatıralarında bunu şöyle açıklar Karakoç: "Hakkımda yazanları bulup teşekkür etmek, bana sanki kendime çok önem vermek gibi gelir. Utancımdandır, ilgisizliğimden değil, arayıp da teşekkür etmeyişim."

***
Hayatımızdaki kimi karşılaşmaların değeri daha sonra ortaya çıkar.
Benim Sezai Karakoç ustanın "Mona Rosa" şiiriyle tanışmam da öyledir.
Gençtim. İçinde bulunduğum çevrede neredeyse unutulmaya terk edilmiş bir şairin dile düşmüş tek şiiriydi Mona Rosa.
Öyle bir havaydı ki, sanki şiir "bizden"di ama şairi "ötekiler"dendi.
Allah'tan etrafımıza örülen duvarlara hiç aldırmamışımdır!
Hem ne güzeldir, o dizeler! "Bir bakışın ölmem için yetecek/ Anla Mona Rosa, ben öteliyim..."
O şiir ki...
Beni şairine doğru itmiştir.
Şimdi düşünüyorum da, mesela "Hızırla Kırk Saat"e ulaşamamış ve Karakoç'un yalnız şiirine değil, düşüncesine de aşina olamasaydım, ne yazık olurdu!
***
Sezai Karakoç 80 yaşında.
Şahdamar şiirinde...
"Biz mahcup ve onurlu çocuklarız" diyordu hani...
Ve "Biz koşu bittikten sonra da koşan atlarız" diyordu...
İyi ki doğmuş! İyi ki, düşünüyor, anlatıyor, yazıyor ve hâlâ koşuyor!
Dün baktım, bizim Turkuvaz Kitap ekibi matbaadan taze çıkmış bir kitap bırakmış gazetedeki masama.
"Yoktur Gölgesi Türkiye'de: Sezai Karakoç."
Portre-biyografi çalışmalarını hep dikkatle takip edip beğendiğim Sıddık Akbayır'ın kaleminden çıkmış.
Meraklısına tavsiyemdir.
Şimdi yazıyı ustanın şu dizeleriyle kapatmak en doğrusu olacak...
"Kardeşim İbrahim bana mermer putları/ Nasıl devireceğimi öğretmişti/ Ben de gün geçmez ki, birini patlatmayayım/ Ama siz kâğıttakileri ve kelimelerdekini ve sözlerdekini/ nasıl sileceğimi öğretmediniz."