Yeni "şekil yaptım", bahriye kıyafetlerine bürünür oldum ya, sırf o iş için Karaköy taraflarında kaptan giysileri, aksesuarları bakındım kendime. Gazeteye dönerken Fındıklı Parkı önünde telaşlı kalabalıklar gördüm. Belediye Başkanımız ve çevresindekilermiş.
Mimar Sinan Üniversitesi'nin öğrencileri parka heykeller dikmişler, Başkan Kadir Topbaş da onları gezmiş gazetecilerle beraber.

O malum olay
Yardımcıları gördü, önümü kesti:
- Abi bir merhaba desen ya başkana.
- Olur diyelim. Dur park edeyim şuraya hele.
Sonra arabadan çıkıp yürüdüm yanına. Tokalaştık, hal hatır sorduk birbirimize. Ona kırgınlığım vardı. Sebebini biliyordu. Yine de uluorta üstüne gitmedik o talihsiz olayın.

Ağzından yel alsın
Gülerek baktık yüz yüze. Bana ve çevreye veda etti az sonra. Tam aracına binerken sordu:
- Haydi gel seni de götüreyim, İlhan Selçuk' un cenazesine
- !!!!!!
- Çok kalabalıkmış öyle haber geldi.
- Başkanım tövbe deyin, ağzınızdan yel alsın.
- ????
- İlhan Abi'nin ömrünü uzattınız ama içime yangın verdiniz valla.
- Ahhh!.. Pardon, Attila İlhan diyeceğime İlhan Bey' i söyledim.

Kara bir top
Kadir Topbaş hızla uzaklaştı oradan. Ardından boşluğa bakar gibi bakakaldım bir süre. Sonra içime baktım sanki. Kara bir topun gelip, böğrüme, ciğerime, yüreğime oturmuş halini gördüm sanki. İlhan Abi'yi ne kadar sevdiğimi bir kere daha anladım.
Amaaan uyyy!.. Allah gecinden versin. Tekrar tövbe. Ustam, aman iyi bakasın kendine..