Aykut Kocaman iki sene üst üste Ziraat Türkiye Kupası'nı kazandı. Avrupa Ligi'nde takımı yarı finale kadar da taşıdı.
Türkiye'deki etabı şans alamayan oyuncuları ile oynadı Kocaman. Sahadaki futbolun, ligdeki oyundan farkı yoktu. Tüm oyuncular ne yapacaklarını biliyor, düzeni korumaya çalışıyor ve becerilerin sınırları ile sonuçlar şekilleniyordu.
Ersun Yanal da aynı yöntemi seçti. Fakat tersi bir durum ortaya çıktı. İki takımın oyun karakterleri çok farklıydı. Her şey bir tarafa planı yoktu sahadakilerin.
Bu önemli bir handikap. Belli bir kadro ile yürürken, istediklerinizi alabilir, yapamayan bir-iki kişi ile de oynayabilirsiniz. Fakat kadronun bütününde aynı fikir oluşmamışsa, veya bu isteklerin karşılığı yoksa, o meşhur B Planı'nın devreye girmesi gerekirdi. Gördük ki, yokmuş...
Fenerbahçe taraftarı müthiş bir fizik gücü ve yapabildiği kadar tempo kovalayan bir takım seyrediyor. Çok da mutlular. Zaten puan cetveli veya istatistik karşılaştırmaları da Yanal'dan yana. Ama bu tempoyu yapmak için sadece üst düzey fizik gücünün peşine düşüldüğünü hissediyorum ki, sadece tek kozla oynamak büyük takımın portföyü olamaz.
Yanal'ın geçmiş alışkanlıkları futbolcularına hatırlatması, rakibi ceza alanına sokmayan tarzı, hızlı hale getirecek formülleri oluşturması, çift ön liberolu düzeni de seçenekleri arasına koyması şart.
Yoksa her dara düştüğünde, forvet sayısını bir arttırarak sezonu bitirecek ki, bu kalitede bir teknik adama, bu yakışmaz.