Ankara'da liderlik onayı aranıyordu. Bu maç rakiplerin puan kaybetmesiyle, haftanın tam ortasına yerleşen unvan maçındaydı Fenerbahçe adına... Bir gün sonra Beşiktaş'ı da baskı altına almak vardı hesapta...
Ersun Yanal kulübeye panik düğmesi koymuştu; Emenike... İşlerin yolunda gitmemesi halinde dilekçeyi yazacaktı genç Nijeryalı'ya... Fedakarlık orta sahadan olunca, Alper ilk on bire geldi.
Fenerbahçe, maçın tamamını ele geçirdi ... İki taraftan gelen kornerlerin haricinde, sağlı - sollu şutlarla üç puanın peşindeydiler. Tempoyu Alper ile arıyorlardı. Bekler yine önde oynuyor, Gençlerbirliği kontralarında az adamla kalmalarına rağmen, akıllı ve faulsüz hamleler geliyordu. Yine de ikinci yarının başında Egemen'in ayağından eline gelen top vardı. Kurallar "penaltı" der. Geçmişin deplasmanlarında bu tip pozisyonlar da bol miktarda vardır. Bekleyen takım, direnen haline dönüşür ve yarım pozisyonda öne geçer.
Hücumların ön tarafta paslarla şekillenmesi maçın tarzıydı. Webo pas istasyonu, çevresindekiler de "şut merkezi" haline geldi. Ramazan'ın müthiş refleksleri de pozisyonları eriten faktör oldu.

ÇOK İSTEDİ, AGRESİF OYNADI
Bu maçın bir "gelişim modeli" olarak algılanması da yanlış olmaz. Tek ön libero yazabiliriz dizilişe... Ama Topal'ı destekleyen Meireles ve Alper ikilisinin, piston koşularına sahip olması da galibiyet endeksinin yükselmesini sağladı. Çok istedi Fenerbahçe. Bunu zorlamak adına da maçı agresif oynadılar.
Bütün organizasyon denemeleri, topu kanatlara taşımaları golü bir pozisyon ile değil, karambol ile bulmalarının da nedeni. Kapanan rakibin kilidini, dengesini bozarak açtılar. Benzer örneği Kasımpaşa maçındaki galibiyet golünde de yaşadılar.
Hızlı oynama isteğinin özellikle pas hatalarını getirmesi, Ersun Hoca'nın çözmesi gereken bir sorun. Elazığ maçında kayıplar fazlaydı, bu kez oranı aşağıya çektiler. Ve gösterdiler ki, öne geçtikten sonra Fenerbahçe karşısında "hatasız" kalmak çok kolay değil. Moussa ve Emenike neredeyse maçtaki kadar pozisyon bulduğunu belirtelim.

MAÇIN ADAMI: Alper Potuk