Aykut Kocaman'ın son on birini koruması, inandığı bir yol olduğunu gösteriyor. Kaybetmesine rağmen, kazanmak adına yeterli enerjiyi üretenlerle, Mersin deplasmanına da çıktı. Güven mesajını verdi.
İlk yarının tek eksiği tempoydu. Buna izin vermeyen bir de rakip buldular elbette karşılarında. Kağıt üstünde yine tek forvet (Webo) vardı. Ama dakikalar Moussa Sow'u ceza alanına ve diğer partnerine yaklaştırdı. Daha öncekilerin tekrarı oldu elbette. Stoperlerin gözleminden kurtulmuş olarak Sow topu yüzü dönük buldu hep ayağında.
Gol dakikasına kadar rakibi her türlü zorladılar. Yan toplar ürettiler, ortadan ver-kaçlar istediler veya şut çektiler. Rakibe bir duran top şutu dışında da pozisyon vermeden bitirdiler devreyi. İkinci yarıda klasik ikiliye çevirdi oyunu Kocaman. Baroni kenara geldi, Caner sol kanada geçti. Skor olarak öne geçtiği halde, düzeni değiştirmesi Kocaman adına önemli bir artı. Form olarak düşüşe geçmiş ikinci oyuncusu Kuyt'dı. Ona da son yirmide kement attı.

TEK SORU İŞARETİ...
Tempoyu iyice aşağıya çeken ikinci 45'te Fenerbahçe oldu. Sow- Webo ikilisi ile de önemli pozisyonlar buldular. Rakibi ceza alanlarına yaklaştırdılar ama göbekte çoğalarak pozisyon da vermediler. Sekiz günde oynayacakları ikinci önemli deplasman olan Bate öncesinde, önemli bir testti aynı zamanda bu sistem. Oyunun kendi aklı vardı elbette. Kazanmak önemli olmuştu. Belki özellikle ikinci yarıdaki takım için "Bu mu?" diye sorulabilir ama Sivas karşısında her şeyi yapanlar, kaybetti diye ıslıklandı. Futbolun kendi hassasiyetleri, çoğu zaman tabelayı öne çıkartıyor. Üstelik zirvenin tepesindeki iki takımdan birinin puan kaybedeceği bir haftada. Tek soru işareti Meireless'in gördüğü sarı kart. Hakem kararında haklı. Rakip sahadayken, kalende tehlike yokken, bitime bir dakika kalmışken, rakibe tabanı basıp, Trabzon maçında cezalı duruma düşen oyuncuya sormak lazım; "Bunu neden yaptın?" diye.