Beraberliği belki teknik adamlar yeterli bulmadı ama iki takım oyuncuları için de geçerli sonuçtu. Risk almaktan uzak durarak, orta sahada rakiplerine yakın kalarak, hep topun sahibi, dolayısı ile kontrolün hakimi olmanın peşine düştüler.
Ortaya sonucu değişmeye pek niyetli olmayan, belki bir sürpriz yaşanır mı duygusunu da tattırmayan maç çıktı. Bakış açımızı değiştirip, futbol yerine, oyuncu performansları ve beklentilerin niteliği üzerine tartışmaya girmeyi denesek ne olur? Yeni bir fikir de yok görüş alanımızda. Serkan Kırıntılı için "bravo" diyebiliriz tek olarak. Önemli kurtarışlar yaptı, güven vererek de oynadı. Bekir'i de koyabiliriz yanına... Eneramo gibi bir kuvvet abidesine geçit vermedi. Stoch iyi değildi, Mehmet Topuz hazır değildi, Semih Şentürk yalnız oyuncuydu. Eleştiri yapsak, yukarıdaki şartları değerlendirdiğimizde haksızlık da yapabiliriz. Maçın önemi Bursaspor için çok fazlaydı. Kazanması gereken maçtan bir puanla dönünce, beraberliği bu maça hediye etti yeşil-beyazlılar. Kazansalardı, finali yine son maça getirebilirlerdi.

BİZ ZATEN İYİYDİK...
Kadir Bekmezci-Hakan Arslan ikilisi Sivasspor adına muhteşemdiler. Son dakikaya kadar, maça yeni başlamış gibi enerjik ve istekli kaldılar sahada. Maçı dengede bıraktıran de bu performans oldu. Dört ofansif oyuncuyla yaşaması muhtemel orta saha zaaflarından hiç birinden endişe duymasına gerek kalmadı Rıza Çalımbay'ın. Fenerbahçe'nin iki ileri-bir geri temposuyla, iki oyuncusu baş etti. Maçın başında ve sonunda Aykut Kocaman'a dikildi gözlerimiz. İki önemli oyuncu alınmış, bir tanesi de alınmak üzere olan teknik adam morali yoktu üstünde. "Beş maçta dört galibiyetimiz, bir beraberliğimiz var ve bu alışkanlığımız sürmeli" dedi. Galiba, "Biz zaten iyiydik" demek istedi. Anlayış farklı, hedefler farklı olunca, antrenör takımı yerini, tribün tatmin kararlarına bırakıyor.
Anlayana elbette...