'Bir Zamanlar Anadolu'da'yı benim için eşsiz yapan; gerçeklik hissi...
Ben de Okan Can Yantır gibi düşünüyorum: "Filmi izleyin, çünkü hayatınızda bir kere bile Anadolu bozkırından geçmişseniz, neden ısrar ettiğimi daha iyi anlayacaksınız..."
Doktor muayenesinde kafasını kapıdan uzatan amca, "Hocam bana bu testerenin elektriklisi lazım" deyip cesedin göğüs kafesini çart diye ikiye ayıran morg çalışanı, saatlerce dağda, bayırda ceset ararken habire "Doktor bey bizim oğlanın ilaçlarını yarın ne zaman yazarsın?" diye soran polis memuru için bile bu film izlenir.
Aslında bu bir film değil; roman, görüntülü bir edebi eser!
İzlemesi emek istediği için bile bu film izlenmeli. Çünkü o emeğin karşılığında müthiş bir haz duyuyorsunuz.
Kendimden örnek vermem gerekirse; ilk başta finali çözemedim. Habire düşündüm durdum, sahneleri tekrar tekrar gözümde canlandırdım.
Saatler sonra birden doktorun çocukluk fotoğrafları, yüzüne kan sıçradığı ve çocuğun arkasından baktığı sahneleri bir araya getirdim ve "Buldum" deyip çocuklar gibi sevindim.
Tabii yanılıyor da olabilirim!
Kaç film bu duyguyu yaşatabiliyor ki?