Bizler çocuklarımızı yarış atı gibi yetiştirdik.
Sistem onu emrediyordu çünkü.
Diyordu ki; en iyi okulda okusa da çocuğun, dershaneye gitmeli.
Özel ders almalı. Günde yüzlerce test sorusu çözmeli.
Girdik bu yarışa hepimiz.
Oradan oraya taşıdık çocukları.
Erkenden uykularından kaldırıp kurslara, özel derslere yolladık.
Ne için? Daha iyi okullarda okusunlar, yarınlara daha iyi hazırlansınlar, dünya vatandaşı olsunlar diye...

YANLIŞ YAPMIŞIZ
Son iki yıldır devam eden maratonun ilk ayağında, iki hafta önce yapılan sınavdan çıkınca biraz olsun rahatladı bizim oğlumuz.
Ama sadece birkaç gün. Çünkü şifre skandalı patlak verdi. Geleceğini sisli-puslu görmeye başladı.
Çok çalışmanın bu ülkede ne anlam ifade ettiğini sorgulamaya başladı.
Geçtiğimiz yaz, İngiltere'deki üniversiteleri dolaşmış, başvurular için yetkililerle görüşmüştük.
Döndükten birkaç ay sonra İngiltere üniversitelerine başvuru yapmayacağını, Türkiye'de okuyacağını söyledi.
Biz yine de "Oğlum, dünyanın bin bir türlü hali var. Sen başvurularını yap, kabulün gelsin, ondan sonra durumu değerlendirirsin" dedik.
Dünyanın binbir türlü hali var derken aslında cümleyi yanlış kurmuşuz.
Aslında "Oğlum Türkiye'nin binbir türlü hali var. Kopya olur, şifre kırma olur, iptal olur, skandal olur" demeliymişiz.
Çocuğumuzu yarınlara hazırlarken, Türkiye'nin gerçeklerine de hazırlamalıymışız. Yanlış yapmışız!

KAYIP ZAMANLAR
Her ay dershanelere ödenen ücret... Her ay özel derslere ödenen para. Her gün yollarda geçirilen onca zaman... Her gün kendine hiç ayıramadığın kayıp zamanlar...
Her gün okul...
Ve lanet olsun ki; bir gün sınav...
Geldiğimiz noktaya bakar mısınız? Çalışmanın, dünyayı anlamanın ve algılamanın, öğrenmenin, insan olmanın, dünyalı olmanın önemini anlattığımız çocuklarımıza şimdi anne baba olarak anlatacak bir hikayemiz de kalmadı. "Kusura bakma çocuğum, burası Türkiye, burada olur böyle vakalar" mı diyeceğiz? Ne diyeceğiz?