Hayatı sadece film değil, sosyoloji tezi olacak bir insandı.
Çünkü dünya üzerinde pek az insan, sosyal statüde böyle bir sıçrama, etki alanında bu denli önemli bir genişleme sağlamıştır.
İlk başlarda varoşların umutsuz insanlarının 'feryadı' idi. Nüfuz alanı, gecekonduların tek göz odaları ve minibüslerin koltukları ile sınırlıydı. Hayranları, konserlerinde kendilerini jiletliyordu. Bunun daha önce dünya üzerinde herhangi bir örneğine rastlanmamıştı.
Müziğinin sosyal bir depresyon yarattığı, insanların akıl ve ruh sağlığını tehdit ettiği yolunda tezler bile ortaya atıldı ama o unutulanların, hor görülenlerin babasıydı. Uzun süre devletin radyolarında, televizyonlarında yasaklandı ama hiçbiri onun 'babalık' sıfatının geri alınmasına sebep olmadı. Belki de dünyanın, çocuğu olmayan en ünlü 'baba'sıydı.
Orhan Gencebay ve Ferdi Tayfur gibi Müslüm Gürses'in de 'eşsiz bir yorumcu' olduğu; hak ettikleri tarihten çok sonraları anlaşıldı.
Müslüm Gürses her yeni albümüyle kendini daha büyük kitlelere tanıttı. Okuyup kendi müzik diline devşirdiği pop ve rock şarkıları ile 'Herkesin Müslüm Babası' oldu. (ENBE Orkestrası eşliğinde söylediği 'Kalbim' hâlâ benim en sevdiğim şarkıdır.)
'Halk sanatçılarının' nesli birer birer tükeniyor. Doğallık, samimiyet ve tevazunun koca bir çınarı daha devrildi.
Şu 2013'ten iyice nefret eder oldum.
Neredeyse 13'ün uğursuzluğuna ben de inanacağım...