Bir yılda ekrana 120 dizi sürülürse, bu arzı destekleyecek oyuncu bulmak da güçleşir tabii ki... Nitekim, bir dizide ölen oyuncuyu daha 40'ı çıkmadan, ertesi hafta bir başka dizide reenkarnasyon geçirip bambaşka bir karakterle karşımıza çıkmış halde görüyoruz.
Neden?
Çünkü televizyonculuk çok pahalı ve riskli bir iş. Ekranda oyunculuğu test edilip onaylanmış oyuncu dururken, 'no name' birini ekrana çıkarıp da milyon dolarları rulet masasına sürmeye ne gerek var?
İşte yapımcılar, böyle düşünüyor ama unuttukları bir şey var: Üç ayda bir dizi ve karakter değiştiren oyuncunun ekran inandırıcılığı törpüleniyor. Dizi izleyicisi, 'kendi keşfi olan' isimsiz bir oyuncuya daha çok inanıyor. Son dönemde büyük oyuncuların yeni dizilerinin tutmamasında bu psikolojik etkinin de rolü olduğunu düşünüyorum.
Öyle hızlı köşe kapmaca oynuyorlar ki, seyircinin başı dönüyor. Ancak aralarında istisnalar da yok değil.
Bazılarının oyunculuk gücü o denli yüksek ki, bukalemundan daha hızlı renk değiştirme özelliklerinden dolayı inandırıcılıklarını yitirmiyorlar.
Bunlardan biri de Yurdaer Okur... Onu, iki hafta öncesine kadar Sakarya Fırat dizisinde 'Kerküklü' karakteri ile izliyorduk. Bir akşam bir de baktım ki bizim Kerküklü, heybesini sırtına vurmuş, karakola veda ediyor.

SAVCI OLDU
Daha bir hafta bile geçmeden, bizimkini 'Savcı Turgut' olarak Karadayı dizisinin en büyük komplosunun başrolünde izledim.
Hani, dikkatlice bakmasam 'Kerküklü' olduğunu fark etmeyecektim. Tipini, mimiklerini, jestlerini öyle ustalıkla değiştirmişti ki... Şimdi 'Savcı Turgut' olarak ekranın en iyi 'kötü adamı' olma yolunda emin adımlarla ilerliyor.
Değişmenin, dönüşmenin, sürekli zig zag çizmenin, bulunduğun kabın şeklini almanın, ortama uyum sağlamanın, omurgasız kıvrılabilmenin prim yaptığı tek alan siyaset değilmiş demek ki...