Olimpiyatlarda eğer yüzme yerine 'boğulma' diye bir branş olsaydı, tüm madalyaları toplardık. Hafta sonları gazetelere bakmaya, haber bültenlerini izlemeye korkar oldum. Yazın her hafta ortalama 15 kişi boğuluyor. Neden? Çünkü denize yabancıyız. Suyla barışık değiliz. Ülkemiz iki yarımadadan oluşuyor. Bir iç denizimiz, iki boğazımız, onlarca adamız, deniz büyüklüğünde göllerimiz, akarsularımız, göletlerimiz, baraj havzalarımız var. Ama bir türlü yüzemiyoruz. Asla suyun üzerinde kalamıyoruz.
Peki bizi dibe çeken genlerimiz mi? Öyle ya, atalarımız Orta Asya'dan geldiler. Denize yabancıydılar. Bizler göçebe bir toplumduk.
İyi de, madem sürekli at üstünde yaşıyorduk, o zaman trafiğe neden bu kadar kurban veriyoruz? Belli ki bu işin genle menle ilgisi yok.
Olimpiyatlar'daki yüzme finallerini yine boynu bükük izledim. Üç tarafı denizlerle çevrili ülkemizden bir tek finalist çıkartamamanın hüznünü yaşadım. Derya Büyükuncu'nun 6'ncı kez olimpiyata katılan tek yüzücü olmasıyla avundum. Ertesi gün gazeteler yine boğulan insanlarımızın haberleriyle doluydu. Arşimet görse içi sızlardı. Çünkü biz sadece suyun 'kandırma' kuvvetini biliyorduk!..