İngiltere , futbolda bizi en fazla hezimete uğratan milli takım... Kulüpler düzeyinde de İngiliz takımlarına karşı pek şansımız tutmuyor. Yani futbolun beşiği ile aramızda çok yüksek bir eşik var. Peki yıllardır bu makası niye kapatamıyoruz? Spormax kanalında İngiltere Premier Ligi karşılaşmalarından Everton-Arsenal maçını izlerken bu sorunun yanıtını bulur gibi oldum. Biz futbolu her şeye karıştırıyoruz. İngilizler ise futbolu bir kültür olarak benimsiyor ve onu tıpkı zeytinyağının suya karışmaması gibi hep en üstte tutuyorlar. Bu fikre kapılmama neden olan, maç öncesindeki bir dakikalık saygı duruşuydu. 45 bin kişinin hıncahınç doldurduğu Goodison Stadı'nda o bir dakika içinde çıt çıkmadı. Tüm futbolseverler büyük bir ağırbaşlılık içinde sürenin dolmasını beklediler. Hatta maçı anlatan Türk spikerler, statta bir telefon zilinin sesini duyunca, şaşkınlıklarını dile getirdiler. Evet, 45 bin kişinin bulunduğu stat, saygı duruşu sırasında bir telefon zilinin duyulacağı kadar sessizdi. Ama maç boyunca tribün korosu hiç susmadı, kulakları sağır edercesine takımlarını destekledi. Bizde statlardaki saygı duruşları, başlıbaşına bir utanç nedenidir. Sessizlikten faydalanmak isteyen bazı fanatikler, rakip takıma ana avrat söverler. Anında rakip tribünden yanıtı gelir. Hiç yeri değilken, örneğin bir spor adamı için saygı duruşu yapılırken, birileri çıkıp milliyetçi bir slogan atar, diğerleri hemen ona katılır. Ne 'saygı'dan, ne 'duruş'tan eser kalır... Galiba iki ülkenin futbol takımları arasında zaman zaman 8 gole kadar çıkan farkların temelinde bu kültür farklılığı yatıyor. Sanırım, bizim statlardaki saygı duruşlarında telefon sesi duyduğumuz gün, İngiltere'yi mağlup edeceğiz, ne dersiniz? Eğer ikna olmadıysanız, Hollanda- Türkiye maçının kaydını baştan sona yeniden izleyin. Milli Takımımızın en baskılı olduğu anlarda, sahaya meşale atıp oyunu soğutanların nasıl olup da Türkiye'yi desteklediğine bir kez daha şaşırın...