Ekranda bazı isimlerin eksikliğini hissediyorum. Örneğin, Sunay Akın... Koca Ramazan geldi, geçiyor ama benim gözüm "Mahya Işıkları"nı arıyor. Ekranda pek güzel iftar ve sahur programları var. Ama Sunay Akın'ın anekdotlarla, minik öykülerle süslediği o doyulmaz muhabbetinin yerini tutan yok. Onun 'Mahya Işıkları' altında yaptığı modern meddahlık gerçekten de bambaşkaydı. Yapımcılar ve yöneticiler bu büyük "cevheri" niye hak ettiği gibi işlemezler ki? Ekranda pek çok sinema programı var. Ama Ali Hakan, Mehmet Açar, Tuna Erdem, Alin Taşçıyan dörtlüsünün o enfes "Beyaz Perde"sinden aldığım keyfi bana yaşatan program yok. Önce NTV'de, ardından TRT 2'de tam 131 bölüm yayınlanan program, sinema seyircilerinin "referans noktası" haline gelmişti. Televizyon başında bunca sinemasever varken, bu programın ekrandan uzak kalmasını aklım almıyor. Ve Göktuğ Sevinçli... Ortalık spor programından geçilmezken, "Ve Gool" ile spora farklı bir bakış açısı getiren, spor medyasının bu yaratıcı ve çalışkan yöneticisinin ekranın uzağına savrulmasına da gönlüm razı değil. Bunları niye mi yazdım? Çünkü her üç programın da ortak noktası, "kaliteli" olmalarıydı. Buradan hareketle varmak istediğim nokta şu: Kaliteyi, özeni, yaratıcılığı ekranın uzağında tutarak, "günübirlik reyting satrançları" ile durumu idare etmeye çalışmak bizi ancak kuyruğunu kovalayan köpeğin aymazlığına götürür. Biliyorum, "reyting" ve "kalite" iki ayrı yakanın bahtsız aşıkları gibi. Bir araya gelmeleri pek zor. Ama ben yine de "vuslattan" umudumu kesmiyorum.