TELEVİZYON satışları patladı. Artık orta gelir düzeyinin üzerindeki pek çok aile, evinde 2 ya da 3 televizyon bulunduruyor. Dünyanın en fazla televizyon izleyen milleti olduk. Televizyonun hayatımızda ne kadar büyük bir yere sahip olduğunu anlamak için gazete sayfalarını şöyle bir çevirmek yeterli. Televizyondan ya da televizyonun yarattığı starlardan söz edilmeyen sayfa neredeyse yok gibi...
SORUNLAR YUMAK OLUYOR
Ancak bu "televizyon düşkünlüğü" sosyal yapıyı giderek daha fazla tehdit etmeye başladı. Televizyon tüm dünyada olduğu gibi ülkemizde de ilk icraat olarak insanları asosyal hale getirdi. Bizim gibi komşuluk ilişkileri gelişmiş, misafirperverliğiyle tanınan ülkelerde bile insanlar yalnızlaştı. Aynı çatının altındaki apartman sakinleri birbirini tanımaz oldu. Evlerde giderek çoğalan televizyonlar ise bu kez "çekirdek aile"yi tehdit eder hale geldi. Şimdilerde baba salonda maç izliyor. Anne yatak odasında diziye kendini kaptırmış. Çocuklar aynı saatte başlayan yarışmayı kaçırmamak için odalarındaki televizyonun başında... Televizyon, aile üyeleri arasına görünmez bir dikenli tel örmüş adeta. Fertler birbirleriyle iletişim kurmak için yemek ve kahvaltı masalarındaki kısıtlı süreyi değerlendirmek zorunda. Ama o sırada televizyon açıksa bu da gerçekleşemiyor. Sorunlar üst üste yığılıyor, iletişimsizlik nedeniyle hemen çözülebilecek problemler bile yumak haline geliyor. Aile, birbirleriyle konuşmayan ve sürekli aynı yöne bakan insanların bir arada bulunduğu amaçsız ve ruhsuz bir "topluluk" haline dönüşüyor.
ÇEKİRDEK PARÇALANIRSA
Benim önerim; televizyonun "toplu halde" izlenmesi yönünde. Tabii ki beğeni ve tercihler farklı olacak. Ama "aile olmak" en başta birbiri için fedakarlıkta bulunmayı, hoşgörü göstermeyi gerekli kılmıyor mu? Hayatın aritmetiğinde televizyonu bölen değil, "toplayan" haline getirmek zorundayız. İzlerken paylaşmalı, tartışmalıyız. Aksi halde ailenin çekirdeğinin parçalanmasıyla oluşacak "sosyonükleer patlama", Hiroşima'dan çok daha büyük bir kayba neden olacak!
