Geçenlerde gazetede sözünü ettiğim isteklerimden biri gerçekleşti. Bir meyhane gecesi yaşadık! Gerçi sevgili Refik Durbaş aynı akşam Doğan Kitap'ın yemeğine katıldığından, Yavuz Baydar ise 'uzatılmış tatil'ini bitirip dönmediğinden gelemediler. Ama en azından bendeniz, sevgili Celal Üster ve sevgili Sadettin Davran'la bir araya gelip içebildik. Öylesine uzun zamandır bunu yapamamıştık ki... Sanki nazar değmiş ve araya öncelikle sağlık sorunları, sonra da bitmeyen yorgunluklar girmişti. Ve sonunda bir masada buluştuk. Yeri ve masayı Celal seçmişti: Asmalımescit sokağında, ünlü Yakup'un tam karşısındaki Cavit. Onun pasaj tarzındaki açık bölümü ve tam sokak kenarındaki masa. Böylece nefis bir gece geçti. Hangi birini anlatsam? Mezeler harikaydı, özellikle nefis bir sosla tadlandırılmış ahtapot salatası. Yıllarca Yakup'tan tanıdığım, uzun zamandır da görmediğim Cavit (aman, eski Çiçek Pasajı'nın entelektüel Cavit'iyle karıştırmayın: bu entelektüel olmayanı!), sık sık masamıza geldi, bize yörenin ve Beyoğlu'nun en taze dedikodularını anlattı. Hatta 'masa yasağı'na neden olan olayın içyüzünü de öğrendik. Biliyorsunuz, 'Asmalımescit öldü' deniyor. Vallahi, ben bu kadar sağlıklı bir ölü görmedim!... Sokakta kıyamet kopuyordu. Ama kalitesiz, düşük düzeyli bir kıyamet değil. Tersine, bir nehir gibi akan kaliteli insanlar, gençlik grupları, ortalığı bir panayıra çeviren bulaşıcı bir neşe... Evet, Beyoğlu her şeye karşın ayaktaydı, her şeye karşın canlığını ve yaşam sevincini koruyordu. Ve biz, birbirini özlemiş üç eski dost, o gece neler konuşmadık, nasıl kaynatmadık! Siyasetten ekonomiye, sinemadan edebiyata, medyadan şehirciliğe neleri, kimleri anmadık. Sanırım çok kulak çınlamıştır! Ben dört saat sonra pes ettim. Ama onlar kolay kolay kalkmazlar. Umarım tek parça halinde dönmüşlerdir!