Meral Ceylan…
Nurol Holding'in canı ciğeri.
Bizim de öyle.
Hem zarif,
Hem naif, Bir o kadar da duygusal.
Benim gibi…
Üstelik sulu göz.

Babacığımla ilgili yazdıklarımı okumuş.
İnternetten karikatürlerine bakmış.
Sonra
"İnsanın yaptığı güzelliklerle anılması ne güzel" demiş ve bir de dilekte bulunmuş.
"İnşallah" dedim.

Yeni öğrendim.
Sevgili Meral'in babası da bir ressammış.
Osman İsmet Sarı...
Kıymetli bir laz aydını.
SSK'nın logosunu yapan adam gibi adam.
Şairliği de ressamlığından aşağı değil.
Pek çok sergi açmış.
Türk Plastik Sanatçıları Ansiklopedisi'ne girmiş.
Sırf resmini yapabilmek için babasının kahvesini ateşe verdiği söylenir.
Gerçekten de bir yangın tablosu mevcuttur.
Resim uğruna hukuk fakültesini bırakmış deli bir Karadeniz uşağı işte…

Ziraat Bankası bu yılki takviminde Meral'in babasının bir yağlıboya tablosuna yer vermiş.
Kuzeni söylemese Meral hiç bilmeyecek.
'Çay Güzeli' isimli tablo takvimdeki mayıs ayını süslüyor.
Mayısla birlikte bölge kadınının çay toplama eziyeti de başlar.
O resim bana güzel anacığımın mayıs ayında başlayıp eylüle kadar süren çilesini hatırlattı.

Tablodaki çay bahçesi, Meral'in büyüdüğü evin önündeki bahçeymiş.
Neler canlandı gözünde kim bilir?
Meral,
"Babam Ankara Hukuk'u kazanmış.
Tek erkek uşak olduğu için hemen evlendirmişler.
Ama Ankara yılları zor geçmiş.
Ben doğmuşum, sonra kardeşim gelmiş.
Babam hem okuyup hem çalışmış.
Badana boya bile yapmış.
Amacı bizleri okutup adam etmek…
Hem iş hem okul birlikte gitmeyince eğitimini yarıda bırakmak zorunda kalmış.
Kendini tamamen resme vermiş.
Kırkında Gazi Eğitim'e girmiş ve ü
nlü ressam Eşref Üren'le çalışmış" diye bitirdi sözlerini.

Hikaye burada bitmiyor tabii.
Çocuklarını büyüten ressam Sarı, aşık olduğu memleketi Fındıklı'ya yerleşti.
Şövalesini de masmavi denize karşı kurdu.
Paletindeki renklerden tuvalinde yeni dünyalar kurdu kendisine.
Her sabah gözleri gibi mavi denize açıldı küçük takasıyla.
Tuttuklarını bisikletiyle mahalledeki eşe dosta dağıttı.
Son sergisini 83 yaşında Ankara'da Nurol Sanat Galerisi'nde açtı.
Bir sonraki yılın sergi planlarını da yaptı...
Ondan sonra da Karadeniz mavisi gözleri, bir daha açılmamak üzere kapandı.
O şimdi Fındıklı'da çılgın dalgaların kıyıya vurduğu evinin önündeki kiraz ağacının altında yatıyor.

Babasının bir tablosunun Ziraat Bankası koleksiyonunda olduğunu öğrenen Meral,
"Bilmiyorduk. Öyle mutlu oldum, öyle gurur duydum ki" diyor.

Meral'in babacığı kiraz ağacının altında,
Benim babam da tatli Fistuğumla birlikte, portakal ağacının altında uyuyor.
Ben onları çok özlüyorum.
Sevgili Meral de öyle…