Mutsuzum... Hem de çok. Çünkü ayrıştıkça ayrışıyor ve birbirimizden gittikçe daha çok uzaklaşıyoruz. Evet bu yeni bir şey değil. Çoktan beri vardı ama son dönemde tavan yaptı. Eskiden hiç olmazsa taraflar karşı karşıya geliyor ve sonunda ortak bir zeminde buluşabilmek için konuşuyor, tartışıyordu. Artık öyle bir şey de yok! Bırakın konuşmayı yüz yüze gelmeyi dahi istemiyor insanlar. Maalesef tepelerdeki gerginlik tüm topluma sirayet etti ve giderek de artıyor. Korkarım ki seçime doğru bu kamplaşma ve nefret daha da artacak. Öyle enteresan olaylar duyuyor ve tanık oluyorum ki aklım şaşıyor. Yıllarca arkadaş olup, derdi kederi paylaşmış insanların artık Allah rızası için bir selamını bile dostundan esirgediğine şahit oluyorum. Uyarıyorum... Bu gidişat iyi değil! Birilerinin artık bu ruh haline son vermek için düğmeye basması lazım. Liderlere, siyasilere çok büyük sorumluluk düşüyor. Toplumu geren ve insanları kışkırtan açıklamalardan vazgeçilmesi lazım. Bizim acilen gülümsemeye ihtiyacımız var. Ama tabii bunun olması için Cem Yılmaz'dan falan yeni bir espri beklemiyoruz! Liderlerimize yalvarıyorum... Lütfen artık bizleri gülümsetecek bir şeyler deyin! Lütfen!