Ekim ayından beri bilet bulunamıyormuş.. Yeğenim Zeynep "Mutlak gidelim" dedi. Yaso ayarladı, gittik..
"Dünyada Karşılaşmış Gibi.."
Berkun Oya yazmış.. Yönetmiş.. Sahne tasarımını da yapmış..
Gidip oturuyorsunuz.
Cam bir fanus içinde sahne.. Bir karakol salonu. Arkada bir kapı.. "Mülakat Odası"na açılıyor. Göz altına alınanların sorgulandıkları yer, orası. Fanustan ses duymak mümkün olmadığı için kulaklık veriyorlar herkese.. Takıp dinliyorsunuz.
Birinci perde salonda olup bitenler. Arada Mülakat Odası'nın kapısı açılıyor. Girip çıkanlar var.
Perde bitiyor. Dışarı çıkıyor, öbür tarafa geçiyorsunuz.. Orda da bir salon ve sahne var. Orası Mülakat Odası'na bakıyor. İlk perde Mülakat Odası'nı izleyenler bizim yerimize geçiyor. Biz de onların yerine. Herkes kendine göre ikinci perdede öbür odada olanları izliyor yani.. Ayni anda iki ayrı yerde olanlar, iki ayrı perde..
İlginç mi?.
Değil!..
Çünkü iki ayrı odada, iki ayrı hikaye var. Zoraki bağlantı bile yok.
İkincisi.. İnsanların bol vakitlerinin olduğu Shakespeare Trajedileri gibi bitmez tükenmezliklere, bu televizyon ve internet çağında tahammül etmek zor. Üç saat oyun izler mi, bugünün seyircisi.. Hele üç saatlik değil, 30 dakikalık bile lafı yoksa..
Hele de Berkun Oya'nın yazdığı gibi, yüzde 80'i monologlardan oluşan bir oyuna..
Berkun diyalog yazmayı bilmiyor sanki.. Biri lafı alıyor. 10 dakika anlatıyor, öteki (ler) bakıyor sadece.. Sonra öbürü lafı alıyor.. O başlıyor anlatmaya..
3 saatlik bir "Seyircinin sabrını ölçme" testi sanki..
Ben sabrettiysem, birincisi, ilk perde "Nihayet" bitince arkadaşlarımı bırakıp gidemediğimden.. İkincisi.. Oyuncuların hepsi, ama hepsi gerçekten harika oynuyorlardı. İşte onlar gerçekten seyre değdi de, dayandım.