Yılların evvelinden kalma bir yazı buldum dosyamda.. Songül Kılınç göndermiş.. Anneler üzerine.. Her yıl sadece anneme ve annelere ayırdığım bugüne, bu satırları da eklemek geldi içimden..

*** Türk filmlerini severim.. Ama izlerken "bu kadarı da fazla" dediğim çok olur.
Annem izlerken kendini kaybeder, üzülür, ağlar, hatta bazen "zor durumda kalan esas kıza" bile direktifler verir. Sonra da onu duymayan esas kıza kızmaya başlar dediğini yapmadı diye..
Gülerim anneme.
Sonra düşünmeye başlarım.
Annem gibi çok tecrübeli, hayatta birçok şey görmüş, yaşamış, yaşadıklarından ders çıkarmış bir kadın nasıl inanır bu abartılı filmlere. Onun çektikleri acıdır, acı olan şeyler de sahicidir. İnanmamalıdır bu filmlere..
Düşünürüm. Bir türlü bulamam..
. . . . .
Bu hep böyleydi ben buraya gelene kadar. Anlayamadım annemi. Bir Türk filmine bile neden bu kadar kaptırdığını kendini. Hiçbir şeyini anlayamadım. Belki de ona inanmadım. Çünkü benim bildiklerim onunkinden daha doğruydu, benim yaşadıklarım onunkinden daha çoktu.. İhtiyacım yoktu onun yaşadıklarına.. Ama şimdi.. Anlıyorum onu.. Her gece düşünüyorum yaşadıklarımı, yaptıklarımı.. Her şey aynı.. İnanıyorum artık Hülya Koçyiğit'e Kartal Tibet'e..
Esas kızın niçin kendini feda edip başkalarının mutlu olmasını sağladığını.. Neden yanlış anlaşıldığında kendini anlatamadığını.. Neden o an çaresiz kaldığını. İnsanların nasıl olup da bu kadar acımasız bu kadar zalim olduklarını.. Neden esas kızın en mutlu olduğu anda bile esas oğlana "çok mutluyum ama bu mutluluk beni korkutuyor" dediğini.. Daha birçok şeyi anlıyorum ve inanıyorum.. Artık, anneme inanıyorum.. Neden ağladığını da biliyorum..
Çünkü izlediğim her Türk filminde artık ben de ağlıyorum..