Sezen Aksu'nun en sevdiğim şarkısıdır, Gülümse.. Beste muhteşemdir, ama sözler daha da muhteşemdir..
"Belki şehre bir film gelir
Bir güzel orman olur yazılarda
İklim değişir, Akdeniz olur
Gülümse
Tut ki karnım acıktı
Anneme küstüm
Tüm şehir bana küstü
Bir kedim bile yok anlıyor musun
Hadi gülümse."
Kemal Burkay'ın bu lirizm dolusu satırları ancak böyle bestelenebilirdi zaten..
"Gülümse" de benim adeta şifre sözcüklerimden.. Ben gülümsemenin de mucizelerine inanırım.
Ama, Nasrettin Hoca'dan, İncili Çavuş'a dünyanın gülme ustalarını yetiştiren geleneğin bir çelişkisi var..
Gülmeyi ayıpladık biz tarih boyu..
"Karı gibi gülme" diye iğrenç bir deyişimiz var mesela. Nerden tutsan elinde kalır.. "Karı gibi" lafındaki ayrımcılık ve aşağılamaya bakın mesela.. Üstelik yalan.. Bizde kadınların gülmesi yasaktır, sanki.
Gülümsemeleri bile yasaktır. Yolda tek başına yürürken gülümseyen yüzlü bir kadın göremezsiniz. Gülen bir kadın görürseniz, mutlak kulağındaki elinde bir cep telefonu vardır.
Sanal dünyasında güler o, sadece..
Şimdi nerden girdim gene bu lafa..
Dün işimi bitirdim, çıkıyorum.
Asansöre bindim.. İki kat aşağıdan üç genç kız bindiler.. Kim bunlar?. Bizde mi çalışıyor, ziyaretçi, stajyer, hatta terörist mi bilmem. "Damgalı eşek" olmamak için, yaka kartı takmak ayıp ya bu binada.. Tek damgalı eşek bendeniz.
Neyse..
İnsan bir yere girerken gülümser.
Uygarlıktır bu.. İnsanlıktır. Tam tersi bir karış surat üçünde de.. Girer girmez de sırtlarını döndüler.. O zaman ben güldüm işte..
Çünkü o asık suratlı ve insanın yüzüne bakma tenezzülünde bulunmamak için hemen sırt dönen kızlardan birinin sırtındaki montun üzerinde ne yazıyordu biliyor musunuz?.
"Laugh and smile.."
Yani..
"Gül ve gülümse.."