Cenaze törenlerinin hepsini evde televizyon başında izledim.. Ne zamandır verdiğim bir prensip kararını uyguluyor, önce yapılan törenlere de, cami avlularına da gitmiyorum.
Prensipte Sıla ile ayni düşüncedeyim çünkü.. Bir gönül görevini şova çevirenlerin arasına katılmaktan fena halde rahatsız olmaya başladım..
Oraya erkenden gelip, uzatılan her kameraya konuşan, daha doğrusu, kendisini konuştursun diye kamera etrafında dolaşanlar, cenaze namazında saf tutulurken, kameranın tam karşısında yer almak için saatler öncesinden musalla taşının tam karşısında sırıtarak bekleyenler yüzünden, o törenler benim için kutsal hava taşımaz oldu. Oralarda yasımı tutamaz olduğumu hissettim. Çok yakınımsa ve de çok ünlü değilse, kabristana gidip, orada bekliyorum, cenazemi. Ünlü ise, orası da şov yerine dönüyor çünkü.. Oraya önce TV kameraları geliyor, sonra da kameraya göre mevzi alanlar..
Yaşar Ağabeyin (Kemal) mezarına bir avuç toprak atmama izin vermemişlerdi, ekranda görünme meraklıları da, üç dört genç araya girip yol açmışlardı..
Neyse.. TV'den izlediğim bir bakıma iyi oldu. Görkemi tüm muhteşemliği ile gördüm.
Böyle bir cenaze töreni son yıllarda yaşamadı bu ülke..
Önce Muhsin Ertuğrul Tiyatrosu önündeki meydan..
Binler..
Sonra Teşvikiye Camisi avlusu değil, tüm ara sokaklarıyla Nişantaşı.. Belki de on binler..
Ve nihayet, ana caddesi ve meydanı ile Bakırköy.. Yüz binden fazla insan..
Bu nasıl bir gönüle girme, nasıl bir gönülde kalmadır Tarık?.
Günlerdir gazeteler Tarık'la dolu.. Güneşin altında söylenmedik, yazılmadık satır kalmadı nerdeyse..
"Sözün bittiği yer.." deyişim ondan.. Ne ilave edebilirim ki onlara.. Hele Hasan Bülent Kahraman'ın şu anda önümde duran, bana göre bugünkü yazısına ne ekleyebilirim ki?.
En iyisi susmak ve Sevgili Tarık'ın önünde saygıyla eğilmek!..