Rahatsız bir arkadaşımı ziyaret için hastaneye gitmiştim. Gelenler çok.. Eşi bizi refakatçi odasında ağırlıyor. Hastanın yanına birer birer giriyoruz. O sırada baktım kapıdan Dursun Özbek girdi. Galatasaray Başkanı.. Onu hayatımda ilk defa görüyorum. Daha önce telefonla bile konuşmuşluğumuz yok ama benim onun hakkında yazdığım çok sert eleştiriler var.. O da beni gördü..
"O Hıncal Bey" deyip, nasıl sıcak bir güler yüzle bana doğru yürüdü. Kalktım. Kucaklaştık. Yanak yanağa öpüştük.
"Sizi çok iyi gördüm Hıncal Bey" dedi.. "Ben sizi daha iyi gördüm. Yerinizde olsam bir daha resim çektirmem.. Fotoğraflarınızdan en az 10 yaş gençsiniz" dedim.. Güldü.. "Demek fotojenik değilim" dedi.
Biraz sonra ayrıldı.. Benim yazılarımı bilenler bu karşılaşmanın böyle olmasına şaşkın gibiler..
"Bu işte Galatasaray farkı" dedim, onlara.. "Burada şimdi benim Dursun Başkanı eleştirdiğim gibi Aziz Yıldırım'ı eleştiren bir gazeteci olsaydı ve içeri Aziz Bey girseydi yaşanacak sahneyi düşünebiliyor musunuz?."
Sonra anlattım..
"Galatasaray'da gelenek böyledir.. Kişisel dostum Özhan Canaydın başkan da yazılarıma kızardı. Sonunda beni mahkemeye verdi.. Verdiği haftanın sonu da, her zamanki gibi, gene bana maç seyretmeye geldi.. 'Sana gelmedim ulan, kasılma.. Maçları burda izlemek uğurlu geliyor da ondan' dedi, gülerek.. Yardımcım Ercan'a döndü.. 'Ercan oğlum, hadi benim peynir tabağımla, şarabımı getir' dedi. Kadehini, tabağını aldı, ekranın karşısına oturdu.."