(Kahraman Ağabey'in kitabından, 31 Ekim 1992'de Milliyet'te yayınlanmış bir yazısını seçtim.. 31 Ekim 2015 için yazılmış gibi ayakta duruyor. Kahraman Ağabeyin kimliğini, kişiliğini, vizyonunu, kalemini, bugün onun adını bile bilmeyen kuşaklara yansıtacak bir örnek olduğu için, ilk ve son bölümlerini size aynen sunuyorum.)
.........................
Büyük zaferden sonra yüce Başkomutan İzmir'de kalacağı eve girerken, merdivenlere, denize döktüğümüz düşmanın bayrağını sermişler, "Kaldırın bunu" demiş, "Ama düşman komutanı bizim bayrağımızı çiğnemişti Paşam!" demişler. "Başkaları ne yaparsa yapsın, biz Türkler bir milletin şerefi olan bayrağı asla çiğnemeyiz" demiş.
İlk duyduğumda sevinçten ve gururdan ne kadar da çok ağlamıştım...

Çocuktum, Cumhuriyet'in Onuncu Yılından önce miydi sonra mıydı bilemiyorum. İstanbul'da kabus gibi bir haber dolaştı: Bulgarlar Razgrad şehrinde Türk kökenlilerin mezarlarını harabeye çevirmişler...
Ertesi gün binlerce üniversiteli Şişli'nin ötesindeki Bulgar mezarlığına doğru yürüdüler. Yakmadılar Yıkmadılar. Mezarlığı çiçeğe boğdular. Büyüklerimin gidip görmeme engel oldukları bu olayı bana anlattıkları zaman sevinçten ve gururdan ne kadar çok ağlamıştım.

Frankfurt'ta Galatasaray'ın Almanlara kök söktürdüğü maçta, kendini bilmez birkaç seyirci bayrağımızı yakmışlar. Şimdi de bizimkiler tribünde bir Alman Bayrağını törenle yakacaklarmış.
Türk sporcusuna yakışan kendine faul yapan rakibini ayağa kalkıp yumruklamak değildir.
Türk gencine yakışan "Sen benim soydaşlarımın kabrine saygı göstermedin. Şimdi ben de senin.." demek değildir.
Türk komutanına yakışan, ayaklarına serilen düşman bayrağını çiğnemek değildir.
Türk'ün başkalarında çok az görülen özellikleri, üstünlükleri vardır.
Bize yakışan şey, tribünde Alman bayrağını yakmak değil, Türk ve Alman bayraklarını bir arada dalgalandırıp, saygısızlara ders vermektir.
Çünkü biz büyük bir milletiz.