Hafta sonunda beni mutlu eden ikinci haber, sevgili dostum Ahmed Arif'le ilgiliydi.. Dostluğu bana gurur verenlerin başında gelir, büyük ozan..
Üstelik öyle ayda yılda bir karşılaşan türden de değil.. Ahmed Arif'le yıllarca ayni çatı altında çalıştık..
Bir Türkçe uzmanıydı.. O zaman gazetelerde musahhih/ düzeltmen denen ustalar vardı. Yazılanları hem dizgi hatası, hem imla, hem de Türkçe açısından dikkatle okur ve düzeltirler, mantık hatasına rastlarsa yazara haber verirlerdi.
Bizler spor servisinde en büyüğü 18-19 yaşında gençlerdik. Ahmed Arif, en çok gençleri severdi ve boş kaldıkça bizim odaya dalardı. Bazen de öfkeyle dalardı..
"Ulan Hıncal, hem de sen, bu yanlışı nasıl yaparsın?. Bu nasıl Türkçe?. Kim öğretti sana" diye bir haşlardı, inanmazsınız..
Ahmed Arif'ten Türkçe adına çok şey öğrendiğimi gururla söylerim. Türk dilini en iyi kullananlardan biri olduğunu yazdığı ve kuşaklara ezberlettiği şiirleriyle kanıtlamıştı zaten..
Dünyanın en kalender adamlarından biriydi. Bizimle langırt, yani masa topu oynamışlığı vardır.. Şakacıydı, sohbetine doyulmazdı..
Siverek'te okuduğu okula (İlkokula tabii.. O devirde Siverek'te ortaokul ne gezer) adını vermişler.. "Ahmed Arif İlk ve Ortaokulu" olmuş adı..
Ama ad koymakla iş bitmiyor. O okulun yönetimi, o okulda okuyacak tüm çocuklara, o ismin anlamını öğretmeliler.. Edebiyat hocaları bu işi rahat yapar.. Yapmalı..
Niye altını çiziyorum..
Fethiye'de Kayaköy'ü gezmeğe giderken Nadir Nadi İlkokulu'na rastlamıştım, yıllar önce.. Büyük ustamızın doğduğu köymüş orası. İlkokulu da orda okumuş..
Çocuklar teneffüsteydi. Aralarına karıştım.. Sordum.. Nadir Nadi'nin kim olduğunu bilen bir çocuk çıkmadı. Kimse, okullarının adının nerden geldiğini onlara anlatma gereği duymamıştı ki..