Sunay Akın'ı izledim pazartesi gecesi bir daha.. Bu defa tek başına anlatıyordu.
Tıklım tıklım dolu bir salon.. Merdivenlere sandalyeler konmuş.. 2.5 saat anlattı. Bittiğinde kimse gitmek istemiyordu. Bir 2.5 saat daha dinlerdik.. En başta ben.. Anlattıklarının yarısını daha evvel dinlediğim, bildiğim halde..
Hani, İngilizlerin meşhur deyişi vardır.. The singer, but not the song!.. Şarkı değil.. Şarkıcı..
Sunay da öyle..
Söze bir müjde (!) vererek girdi.
İstanbul Belediyesi'nden bir yazı almış.. Oyuncak Müzesi'nin cirosunun yüzde beşini Belediye'ye ödemesi gerekiyormuş..
İstanbul'un vergi veren tek müzesinin sahibi Sunay.. Aileden kalan Göztepe'deki köşkü, 20 katlı apartman yapıp, rantiye olarak sırtüstü yatacağına, ülkemizin ilk, Avrupa'nın ve dünyanın sayılı Oyuncak müzelerinden birine dönüştüren geri zekalı arkadaşıma, gerek yerel yönetim, gerekse Ankara'dan desteği geçin bir sırt sıvazlaması bile gelmedi bugüne dek, Dünya Müzeler Birliği onları "Yılın Müzesi" seçerken.. "İstanbul Oyuncak Müzesi" diye İstanbul'un adını, uluslararası müzeler şeref listesine yazarken..
Destek yok ama köstek var.. Kârdan da değil, cirodan yüzde 5!.. Müze kar mı eder?. İşi sağlama bağlamışlar..
Sunay'a dokunan yüzde 5 değil, gerekçe.. 12 Eylül zamanında yerel yönetimlere gelir sağlamak için bir kanun çıkarmışlar.. Orda diyormuş ki, "Müzeler ve madenler, gelirlerinin yüzde beşini.."
Müzelerin madenlerle bir tutulmasına çıldırmış Sunay.. "Madenciler dünyanın en zengin insanlarıdır" diyor.. "Onlar müzecilerle ayni kaba nasıl konur..
Cevabı da kendi veriyor..
"İkisi de yer altından çıkanlarla ilgileniyorlar ya, ondandır herhalde.."
İkisi de yer altından çıkanla ilgili ama Sunay, madenci, yer altından çıkanı satıp servetler kazanıyor.. Müzeci yer altından çıkanı bulup sergileyebilmek için servetler harcıyor..
Sunay, benim deyişimle, geri zekalı idealistlerden.. Bağdat Caddesi'nde bütün köşkler bahçeleri ile site, binaları ile apartmanlar olurken, Göztepe'nin en değerli yerindeki ahşap köşkü aynen muhafaza edip müze yapacaksın.. Sonra da onu dünya çapında bir oyuncak müzesi haline getirmek için ömrünü harcayacaksın..
Sunay, oyuncakla ilgili her şeyi, her kanaldan izliyor. Bir ender oyuncağın izine rastladı mı peşine düşüyor..
Dünyanın öbür ucuna uçuyor.
Açık arttırmalara giriyor.. Satın alıyor..
Masraf tonla.. Oyuncağa ödediği para servet.. Müze kazanmıyor. Para nerden?. Sunay'ın gecesi gündüzü yok.
Hayatı yollarda geçiyor.. Yurt içi, yurt dışı durmadan turne, durmadan turne..
Durmadan para kazanması lazım ki, müzesi durmasın..
Bir Alman, ülkesindeki bütün müzeleri gezmeye kalksa, yemeden, içmeden, uyumadan, hep yürüyerek 16 yıl dolaşması lazım..
Amerika'da bir yılda tüm spor müsabakaları ve eğlence parklarına (NBA ve Disneyland mesela) bir yılda gidenlerin sayısı 450 milyon.. Müzeleri gezenlerin sayısı 800 milyon iyi mi?. Ülke nüfusunun üç katı..
Sunay, o müzelerle tek başına yarışa giren bir idealist..
Dünyada tek, bir tek tane yapılan bir oyuncağın izini bulmuş.. Gitmiş almış..
Sürprizini bozmamak için yazmayacağım, çünkü bugünlerde Göztepe'de sizlere sunacak.. Dünyada tek.. Kaça mal olduğunu da yazmayacağım ki, eşi Belgin, Sunay'ı boşamasın..
Şaka tabii.. Tagore'un lafını bir daha yazayım.
"Aleve aydınlığı için teşekkür et, ama tükenmeyen bir sabırla gölgede durarak lambayı tutanı da unutma.."
Belgin işte o.. Sunay, çağdaş Evliya Çelebi gibi dünyayı dolaşır, bir yandan müzesi için para kazanır, bir yandan bulunmaz oyuncaklar bulup alırken, aileye sahiplenen, iki evlat, Ozan ve Ilgın'ı pırlanta gibi yetiştirirken, müzeye de göz kulak olan harika kadın, o..
Sunay'ın en büyük şansı..
Sunay'ı geçtim gevezelikte.. Bakın tonla yazdım, daha başlıktaki konuya gelemedim. Yarına kaldı, Haremde Beethoven'in bu ülke sanat tarihindeki yeri, önemi ve değerini, hem de bugünlerde, tam da zamanında anlatmam, tabii Sunay'dan da naklen..