Ah benim sevgili Leziz Hocam.. Onu da kaybetmişiz.. Leziz Onaran.. Profesör Doktor.. Benim doktorumdu, ağır bir mide kanamasıyla Yüksek İhtisas Hastanesi'ne yattığımda.. 70'li yıllar..
20 gün falan çıkamamıştım hastaneden. Leziz Hocam, doktorum değil, ailemden biri gibiydi başımda..
"Hastanın iyileşmesi için birinci şart moraldir" derler.. Moralim nasıl olsun ki.. Ölüyorum.. Kansızlık hal bırakmamış.. Ayağa kalkmayı geç, yatakta doğrulurken başım dönüyor, öylesi..
Leziz Hocam, refakatçi gibi başımda beklerdi adeta.. İkide birde uğrar, her uğrayışında sandalyeyi çeker, baş ucuma oturur, öyle tatlı şeyler anlatırdı ki. Hastalığımı unutur, oyalanır, kapıyı gözlerdim, hocam içeri girsin diye..
Beni tıp değil, hocamın insanlığı tedavi etti, inanın..
Başka hastalarına sorun, farklı şey anlatmayacaklardır, adım gibi biliyorum..