Yağmurlu bir Londra günü.. Oxford Caddesi'nde bir taksi çevirdim. Yürürken dalmış, vakti unutmuşum. Tiyatroya yetişmem gerek, vakit çok daralmış.. Oxford Caddesi'nde trafik tampon tampona arabalarla, milim milim gidiyor ama en sağ şerit taksi ve otobüslerin.. Yani hızlı gidebiliriz..
Şoföre tiyatronun adını söyledim. "Keşke karşıdan binseydiniz" dedi.. "Tiyatro o yönde.. Şimdi çok ilerden dolaşmamız gerekecek.. Oyun kaçta başlıyor?." "19.30" dedim.. Lütfen yetişelim.. Bileti bulana kadar canım çıktı.." "Deneyeceğiz" dedi.. Camını indirdi..
Kolunu uzattı.. Solumuzda o milim milim akan şeritte tam yanımızdaki araba durdu.
Bizim arabanın geçeceği kadar boşluk oluştu.
Biz sola döndük ama karşıdaki boş taksi şeridi ile aramızda bu defa gene tıklım tıklım gidiş şeridi var.. Bir işaret de onlara yaptı, bizim tonton şoför. O araba da durdu. Gene geçebileceğimiz kadar yol açıldı.. Karşı taksi şeridine geçtik. Gaza bastı, yetiştik..
Şimdi bakın.. Yaptığımız şey, trafik kurallarına aykırı.. Hiç kimse bizim taksiye yol vermek zorunda değil.. Ama durdular ve verdiler.. Hepsi biliyor ki, bir gün o yardıma kendilerinin de ihtiyacı olabilir..
Onun için verdiler.. Onlar centilmenliklerini direksiyon başında da sürdürdükleri için verdiler.. Bir de bizi gözünüzün önüne getirin..
Bir ambülansa bu yardımı yapar mıyız?.
Ambülansa yolu hep bizim arkamızdaki vermelidir..
Arkamızdaki de öyle düşünür tabii, hasta içerde can pazarındayken..
Hele "Ticari" diye aşağıladığımız, nefret ettiğimiz taksiye yardım için bunca sürücü iş birliği yapar mı, İstanbul'da?.
Bir insan çıkıp duraklasa, arkadaki hayvanlar kornaya basmaya başlarlar, "Sana mı kaldı yardım etmek" diye..
Gidin Nişantaşı kavşağına.. Klakson sesinden 10 dakikada çıldırırsınız!..
Herkes keyfinden duruyor ya.. Klakson çalarsan gider!..