Önce mesajlar geldi..
"Kemal Suman'ı kaybettik. Sabah ormana koşmaya gitmiş. Jandarmalar ölüsünü bulmuşlar.."
"Ah Kemal Ah" dedim.. "O yaşta tek başına koşmaya gidilir mi?.."
Sonra gazetelerde haberi okuyunca beynimden vurulmuşa döndüm. Kemal beyninden vurulup ölmüştü.. Kendi kurşunu ile..
Yani, sorarsanız, intihar edecek sonuncu adamdı.. Ben onu Alkent'e taşınınca tanımıştım. Harika bir siteydi Alkent.. "Ben hayatımın sonuna dek burda yaşamak isterim" demiştim görür görmez. Orada evimi almamın sebebidir, Kemal..
Sitenin yöneticisiydi. "Bir site nasıl yönetilir" dersini uygulamalı veriyordu. Spor tesislerimiz, yürüyüş yollarımız, minik korularımız, banklarında oturup komşuluk yapacak parklarımız, çocuk bahçelerimiz, İstanbul'un belki de ilk açık AVM'si olan çarşımız.. Fitness merkezi, restoranı, gene İstanbul'da ilk sinema gurubu, tenis kortları, yüzme havuzlarını bir aile buluşma yeri haline getiren kafelerimizle dünyada ender bir siteydi Alkent ve Kemal bu siteyi nasıl, ama nasıl mükemmel yönetiyordu.. Tertemizdik.. Her an görevliler dolaşıyordu.. Bahçe kapısını açık unutup gidiyor, dönüp kapamıyordum.. O kadar güvenlikliydik.. Bol güvenlik elemanları.. K-9 köpekleri.. Bir telefonla su, elektrik başta her türlü arızaya koşan, evde her işi yapan servis elemanları..
Diğer sitelere göre yüksekti tabii aylık ödemelerimiz.. Böyle lüks bedava olur mu?.
Ama biz toplu yaşamayı pek bilmeyiz..
Her apartmanda olduğu gibi, her sitede de pürüzler vardır..
O mükemmel yöneticiyi bıktırdı, usandırdı, kaçırdılar.. Kemal siteden de kaçtı.. Öyle küsmüştü..
Kişisel hobisi vardı.. Antika.. Eskileri toplardı.. Ama mobilya falan değil.. Mekanik eskileri.. Bu köşede kaç kez yazdım onun sergilerini.. Geçmişin ne inanılmaz aletlerini nerden bulur toplardı. Sergi açar, kitap yapardı.. Amansız bir koleksiyoncuydu. (O paha biçilmez hazine ne oldu acaba?.)
Bir ara Nişantaşı'nda bir antika dükkanı da açtıydı, ama ticaret onun işi değildi..
Sonra duymaz oldum adını..
Keşke gene duymasaydım!..