60 bin kişi Madonna için Arena stadyumunda birbirini ezerken, biz 60 kişiden biraz fazla bir gurup, Sakıp Sabancı Müzesi içinde, terası dünya güzeli Boğaz'a, hem de güneş batar ay doğarken bakan bir salonda içkilerimizi yudumlayarak Clarie Huangci'yi bekliyorduk..
7 haziran akşamı için iki tercihim vardı.. Madonna ve Claire..
İki çok yakın dostumdan Necati (BKM) iki ay önce aramıştı, "Hıncal Ağabey, Madonna için kaç yer ayırayım sana" diye..
"Hiç" dedim düşünmeden.. "Ben Madonna'ya gelmiyorum.."
Anlamadı Necati.. Ya da dediğimi yanlış anladığını sandı.. "Ağbi, Madonna.. Biletleri şimdiden karaborsada 600 dolara gidiyor.." (Konser gecesi 1500'e çıkmış.)
"İstemem" dedim..
Neden?.
Bir. Madonna'nın müziğini hiç sevmedim. Diskomda bir tek CD'sini bulamazsınız.
İki. Madonna'nın kendisine de sempati duyduğum söylenemez. O sistemin yarattığı bir yıldızdı benim için.. Hep öyle de kaldı..
Üç.. 19 yıl önce, ilk geldiğinde, gene stadyumda, hem de en önde izlemiştim. Yani "Hayatta bir/ Once in a life time" bir olaysa ben o "Bir"i hem de Madonna 32 yaşındayken yaşamıştım. 52 yaşında değil..
Dört.. Böyle konserlerde mutlak olmak isteyenler vardır. İkiye ayrılırlar.. Görmek isteyenler.. Görülmek isteyenler.. Ben iki guruptan da değildim.. O zaman niye kendimi o gidiş, izleyiş ve dönüşten oluşan uzun sıkıntıya sokacak, orada olmak için çırpınan "Biri"nin yerini niye alacaktım ki?.
Beş.. Necati'nin yollamak istediği davetiyeleri alıp, iki dostumu çok mutlu edebilirdim.. Ama onları tercih ettim diye kim bilir kaç kişi bana darılırdı. O riske de girmedim açıkçası..
Kamil Şükun, bir ay önceden başladı aramaya..
"Hıncal, İstanbul Resitalleri sezonu kapıyor. Son konseri kaçırma.."
Art arda telefonlar.. Mesajlar..
7 haziran gecesi beni girişte görünce, gözlerine inanamadı.. "Madonna'yı değil, bizi tercih ettin ha?.."
Ne kadar doğru bir tercih yaptığımı konser daha başlarken anladım..
Claire Huangci sahneye bir fırtına gibi girdi.. Girdiği anda da seyirciyi avcunun içine aldı..
Dünya tatlısı, dünya şirini bir genç kız.. Kısa kesilmiş saçları ve kakülü, o bakmaya doyamadığınız Uzak Doğu çizgili yüzünü daha da anlamlı hale getirmiş.. Saçlarının arasına, bordo renkli tüyler sıkıştırmış, aşağı doğru, kurdela gibi sarkıyor.. Ben siyahın bu kadar "Dişi" bir renk olduğunu bilmezdim.. Siyah mini bir elbise var üzerinde, hafif, ince, akan bir kumaş.. Geçen hafta seçtiğimiz Türkiye Güzelini kıskandıracak bir vücudu örtüyor mu, yoksa daha mı göze sokuyor belli değil..
Hayatta gördüğüm en güzel, en seksi piyanist bu..
Parmakları tuşların üzerinde dolaşmaya başladığında Bach'ın emsalsiz nağmeleri dolduruyor salonu.. İtalyan Konçertosu..
Hele adagioda, alıp rüyalara götürüyor insanı, Claire.. Yani Ayşe Arman gibi yazsam, bu yazının giriş satırı şöyle olurdu..
"Claire'in parmaklarının dolaştığı piyanonun yerinde olmak isterdim!.."
Harikaydı Claire.. Çin asıllı bir New Yorklu.. 6 yaşındayken, bilim adamı annesi ve babasının doğum gününde ona hediye ettiği piyanonun başına geçmiş. 7 yaşında Amerikan Televizyonları onu dünyaya "Harika çocuk.. Bir deha" diye sunmuşlar. Gerisi film hikâyesi.. Müthiş bir gelişme..
Şöhret basamaklarını hızla tırmanma.. Dünyanın en önemli salonlarında, en büyük orkestraları, en ünlü şefleriyle çalmalar..
Claire, klasik müziğin geleceği.. Bugünün gençlerini, bugün yaşamları televizyon ve sanal dünya araçları ile fevkalade hızlanan gençleri çekecek bir tempo ile yorumluyor, Bach'ı, Çaykovski'yi, Debussy, Schumann ve Chopin'i..
Giyimi, kuşamı, makyajı, hali, tavrı da onu gençlerin cazibe merkezi yapıyor. Böylece, müziğini, gençlerin dinlemesi kolaylaşıyor..
Kamil harika bir "Kapanış" yaptı, İstanbul Resitallerinin beşinci yılında..
Teşekkürler.. Teşekkürler..
İkinci "Teşekkür" kendime.. Doğru tercih yaptığım için..
