Altıncı Contemporary İstanbul Fuarı harikaydı.. Ama yazamadım. Perşembe yani esas ilk gün gezdim. Bakmayın "Çarşamba" dendiğinde.. O açılışlara görmek değil görünmek isteyenler gelir. Lüzumsuz bir kalabalık yığılır. Bir tek esere doğru dürüst bakamazsınız. Bu yüzden ben o sahte ve sosyetik açılışlara değil, galerileri rahatça gezebileceğim ertesi günlere yaparım planımı..
Bu defa da öyle yaptım.. Rahat rahat gezdim.. Üç buçuk saat kaldık içerde, Ünal, Güven, ben ve Ertekin.. Evet.. Üç adım atmaya üşenen Ertekin, 3.5 saat yürüdü ki, bu onun tüm 2011 yılında yürüdükleri toplamından fazla..
Bayıldık, bayıldık, bayıldık.. Ama yazamadım. Çünkü ertesi günlerde, yıllık sağlık kontrollerim vardı. Gazeteye gelemedim. Cumartesi günü kızkardeşim Serpil, Ankara'dan geldi, sırf bu Fuar için.. Akşam buluştuk..
"Hıncal Ağbi harikaydı" dedi.. "Biliyorum, ben de gezdim" dedim.. "Hayır, o değil" dedi..
Baktım hayretle..
"Tıklım tıklımdı.. Tam senin istediğin gibi, aileler çocuklarıyla gelmişler.. Yürüyecek yer yok.. Duvarlardaki resimler, ortadaki heykeller kadar, koşuşan çocuklara da hayran oldum" dedi..
Şimdi, yıllardır bu fuarı adeta sırtında taşıyan Ali Güreli'ye, Yönetim Kurulu Başkanına sormak isterim..
Niye sadece 3 gün?..
Efendim, salon kiraları yüksek..
O zaman gelin beraber çözelim.. Bir yıl evvelden anlaşma yapalım. Kiralarda "Kültür ve Sanat" indirimi yaptıralım.. Kültür Bakanına gidelim. Sinemaya, tiyatroya milyon liralık katkılar yapıyor. resim ve heykel sanatına da yapsın.. Kiranın büyük bir bölümünü ondan alalım..
Fuar, bir hafta sonu değil, 2 hafta sonu açık kalsın. Birinci hafta sonu, her yıl görüyoruz. Sergiyi, yazılan, söylenen ve gösterilenler efsane yapıyor. Binlerce İstanbullu haberdar olup "Aman göreyim" diyor ki, kapı duvar.. Bitmiş..
Ben de bu yılki fuarı yazmıyorum.. Yazıp da milleti boşuna imrendirmenin alemi yok, diye...