FENERBAHÇE gene yeri doldurulmaz bir oyuncu kaybetti.. Lugano.. "Gene" dediğim, ilki Tuncay'dı..
Futbol değeri olarak, ikisinin de yeri dolar. Hatta daha da iyi dolar belki..
Ama bu ikisinde çok az futbolcuda olan bir özellik vardı.. "Bitmeden bitmez" diyenlerdendi onlar.. Yenilgiyi kabullenmeyen, son düdüğe kadar mücadele eden, ederken, takım arkadaşlarını ve tribünleri de dirilten lider ruhlu adamlar..
Lugano, en sevdiğim futbolculardan biriydi. Sadece bu yanıyla değil.. Ona birkaç gece de dışarda rastladım..
TİM'deki uluslararası sanat gösterilerinde..
Ailesi ve küçük çocuklarıyla.. Çocuklarına o yaşta sanat sevgisi aşılıyor, nasıl gıpta edilecek bir aile görüntüsü veriyorlardı..
Fenerbahçe seyircisi, ona havaalanında bir uğurlama yaparak, harika anlamlı bir vedaya imza attı.. Ona da çok sevindim..
İstanbul'da olsam inanın "Güle güle Lugano!.. Seni unutmayacağız" diyenlerin arasında olurdum, o gün!..