BUGÜN aslında Antalya'yı yazacaktım. Bir buçuk harika günü.. Ama ben ordayken, burda gene reklamlar, sayfamı biçmiş. Geçen haftaki harika konser yazısı girememiş. Bugün onu koyuyorum. Antalya yarın..

***
Evin'in boynuna sarıldım.. "Seni bu defa bir başka kutluyorum. Çünkü nihayet başardın" dedim.
Albert Long Hall'ün kapısının önündeki kalabalığı güç yarıp, içeri girebildiğim için. Kapıdakiler gençlerdi. Evin, sonunda salonu gençlerle tıklım tıklım doldurmayı başarmıştı. Yöneticiler, sahneye de dinleyici alarak, koridorlara sandalyeler ekleyerek dışarda kimseyi bırakmadılar. Daha güzeli.. İçerde sadece üniversite değil, lise, hatta ilkokul öğrencileri vardı.. Cin gibi dinleyen..
Boğaziçi öğrencileri hem de nasıl izlediler konseri.. Nasıl dakikalarca ayakta alkışladılar, her eserin sonunda..
Konser de, konserdi ha..
Kemanla Piyanonun şöleni.. Ama ne şölen..
Midori, minnacık bir Japon kadını.. Ama çalarken nasıl devleşiyor.. Hayır, sembolik, sanal değil. Resmen büyüdüğünü görüyorum.. Çünkü büyülüyor ve o büyü altında artık bir dev görüyorsunuz sahnede..
Ve de piyanoda müthiş, muhteşem bir Özgür Aydın.. Bir başka Türk gururu, piyanoda.. Berlin'de yaşıyor, tüm dünyada konserler veriyor, tüm dünyadan övgüler alıyor..
Konsere Beethoven'le girdiler.. Rüya gibi bir Beethoven..
"Bundan sonra ne dinlenir ki" dedim, içimden. Sonra bir Ravel geldi.. Sonra o inanılmaz, insanı alıp götüren Bach.. Hele o adagio bölümlerinde insan sevgilisini istiyor yanında, elini sımsıkı tutarak.. "Bu nasıl bir müzik, bu nasıl bir icradır" dememe kalmadı.. Midori bir Camille Saint- Saens yaşadı.. Hayır sözcük hatası yok. Çalmadı, yorumlamadı, yaşadı.. Dinledim mi, seyir mi ettim.. Yoksa gözlerimi kapayıp bir hayal âleminde, rengarenk düşler mi gördüm..
Eve dönüp yatağıma uzandığımda Tanrı'ya bir kere daha şükürler ettim.. Bana bu lezzetleri tatma yetisi verdiği, vermekle kalmayıp bu muhteşem dakikaları yaşama imkânını da bahşettiği için..