Yaşamdan Dakikalar'da Türkiye'nin bir zamanki halini konuşmuştuk.. Vatandaş yurtdışına senede bir gitme hakkına sahipti. 200 dolar alabilirdi. Biz gazeteciler ve işadamlarının çıkışı ise, Maliye'den özel döviz almamızla mümkündü. Pasaporta damga vurulurdu o zaman.. "Yurtdışında geçimini temin etmiştir" diye.. Ama yasada dövizin miktarı yoktu. On dolar bile alsan, o damgaya hak kazanırdın.
Yani bakar mısınız?. Vehbi Koç, o zaman devletten sonra ikinci sektör, Amerika'ya Ford Şirketi ile görüşmeye gidecek. 10 (Yazı ile on) dolar tahsis alırdı Maliye'den. O zaman yurtdışına çıkabilirdi, ancak..
Adam Amerika'da milyonlarca dolarlık iş anlaşması yapacak. O on doları alamazsa gidemez..
Gırgır olsun diye anlattım. "Maliye'de tam da bu işlere bakan yerde bir sınıf arkadaşım var. Acelesi olan dost iş adamlarını ona yollardım.. O da gır gır geçerdi.. 'İşi hemen yaparım, ama bir kalem isterim, gittiği ülkeden gelirken' derdi" diye..
Aklımda Ertan Cireli'nin adı kalmış.. Aradan günler, haftalar geçti. Ertan harıl harıl beni ararmış.. Ona artık nasıl anlatmışlar, gaz vermişlerse.. "Yahu ben o bakanlıkta çalışmadım bile.. Beni rezil ettin" diyor..
Tamam.. Çok geçmiş zaman, ismi yanlış hatırlıyorum tamam.. Tamam da, 1.5 dolarlık kalemin rüşveti mi olur?.
Ertan harika bir bürokrattı. Kültür Bakanlığı Müsteşarlığı'ndan emekli oldu. Müsteşarlık zamanında kafa kafaya verdik. Çok işler başardı, ben de destek oldum. Ama işte lafı nasıl dolandırmışsa, izlemediği programı ona şişirenler..
"Bir de dava etseydin bari" dedim, telefonda.. Ama işe de yaradı, dedi kodu. O sayede yıllar sonra buluştuk Sevgili dostumla..
İstanbul'a gelirse birlikte bir yemek yiyeceğiz, eski günleri anmak için..
Bu arada..
Kalemin hazır Ertan, merak etme..