Tülay German deyince akan sular durur bende.. Üniversite yıllarımın en büyük aşkıydı..
Şarkılarına mı âşıktım, kendisine mi bilmem..
Belki ikisi de.. Yıllar yıllar sonra nihayet karşılaşıp tanıştığımızda "Gençlik aşkımdınız" dedim kendisine de..
Anadolu'nun o eşsiz türkülerini ilk çok seslendiren, Atatürk'ün işaret ettiği gibi evrensel kurallara göre ilk okuyan Anadolu Pop ve Rock'ın temellerini atandı Tülay..
Askerlik günlerimde, hele de altı aylık Yedek Subay Okulu devresinde gecelerimizi kısaltan Burçak Tarlası'nı bütün bölük sayemde ezberlemişti, nerdeyse..
Hekimoğlu'nu, kimsenin ağzına almaya cesaret edemediği gerçek sözleriyle okuyan da Tülay'ın yüreğiydi..
"Çitlice muhtarı puşttur pezeveng,
Hekimoğlu geliyor da narinim, uçkur çözerek" "Fransız Konsolosluğu'nda Tülay German belgeseli" diye daveti alınca koştum.. "Onu bir daha görürüm" umudum da vardı. Rahatsızmış. Gelememiş.. Filmi izledik..
Didem Pekün çekmiş. Genç bir sinemacı Didem.
Bir vesile Tülay'ı tanıyınca, onunla ilgili bir film yapmaya karar verir. İki yıl gider gelir, Tülay'ın yaşadığı Paris'e.. Filmde görünmeye ikna edemez, ama yardımını sağlar. Tülay arşivlerini ve ses kayıtlarını açar Didem'e..
Film 50 dakika.. Hoş.. Ama eksikleri var. Fazlaları var..
Eksiği Tülay.. Bu film Tülay'ı tam anlatmıyor, onun sadece bir yanını anlatıyor.. Başından sonuna devrimciliği üzerine kurulu. Oysa Tülay'ın bir de insan yanı, sevgi yanı, sevecen yanı var..
Fazlası.. Film Tülay'a paralel, yapımcı ve yönetmenin kendisini, yani Didem'i de anlatıyor. Onu da tanıyor, düşüncelerini öğreniyorsunuz. Didem, Tülay üzerinden kendi mesajını veriyor bu arada..
Bittikten sonra, kutladım Didem'i, en azından bir Tülay filmi yaptığı, gelecek kuşaklara bir Tülay bıraktığı için..
Didem alabildiğine devrimciydi, ama Tülay'ı izlerken ve dinlerken, alabildiğince duygulara gömüldüm..