Yani filmi başından sonuna sıkılmadan izledim. Yer yer müthiş kahkahalar da attım.. Ama çıkarken içimde bir burukluk, bir hüzün vardı.. Kaçan büyük fırsatın hüznü..
Eyvah Eyvah, Türk sinemasının en güzel yapıtlarından biri olabilir, "Unutulmazlar" arasına girebilirdi..
Ödüllere boğulabilirdi. Ayni zamanda seyirci rekorları da kırabilirdi..
Niye olamadı?..
Valla, elimde yetki olsa, bu ülkenin komedyenlerine senaryo yazmayı yasaklarım..
"İlle de her şeyi ben yaparım" iddiası, çok güzel başlangıçların yarı yolda kalmasına sebep oluyor..
Ata Demirer'in keşfettiği dünya güzeli bir mekân.. Geyikli diye bir sahil kasabası.. Karşısı Bozcaada.. Feribotlar işliyor.. Halkı genelde Rumeli göçmeni.. Tipik muhacir şivesi ile konuşuyorlar..
Film, bu harika dekor ve harika insanların arasında başlıyor..
Yahu öyle gitsene.. Öyle bitsene.. Hayır.. 15 dakika sürüyor Geyikli ve onun insanları.. Sonra Ata Demirer, orada başlattığı o çok şirin aşk hikayesini de şutluyor, Geyikli'yi de.. Filmi İstanbul'a taşıyor.. Çok meraklıyız ya filmde İstanbul'u görmeye.. Hiç görmedik ya.. Elinde bir resim, hayatta görmediği babasını aramaya başlıyor, o semt senin, bu semt benim o çok merak ettiğimiz İstanbul sokaklarında.. Aşk filmi, bir arama filmine dönüşüyor.. Bu arada bir de mafya cinayetine şahit olmuyorlar mı?. Mafya peşlerine düşmüyor mu?.. Hayda dönüyoruz, aksiyon, işkence, cinayet filmine..
Asıl cinayet bu işte.. Geyikli-Bozcaada ekseninde geçecek, küçük kasaba insanını, muhacirleri anlatacak enfes bir öykü yerine, "O da olsun, bu da olsun" diye kötü bir aşureye döndürülüyor, mis gibi pişmiş aş!..
Ata Demirer müthiş bir oyuncu. Harika bir komedyen. Demet Akbağ müthiş bir oyuncu. Harika bir komedyen.
Bu ikisi bir araya gelmiş.. Ve ortaya çıkan filme bakın..
Yarın unutulur gider.. Aptal bir senaryo yüzünden..