İş Sanat'ta gene harika bir gece yaşadık.. Veysel!.. 21 Mart 1973'te kaybettiğimiz büyük halk ozanı için bir yerde de anma oldu, Birkiye Kardeşlerin artık gelenekselleşen şiir gecesi.. Veysel'e hayranlığım bir yana, onu tanımış, dinlemiş, oturmuş sohbet etmiş olmanın gururu da var bende.. Bu yüzden Veysel'i ayrı tutarım, ayrı severim.
Bülent Emin Yarar, Metin Belgin ve Hakan Gerçek'in birbirinden güzel okuduğu Veysel şiirleri, Cengiz Ozan'ın sazı ve sesiyle yorumladığı Veysel Türküleri, dekoru, ışığı, hele o karanlıkların içinden yükselen Kardelen Çiçeği geceyi unutulmazlaştırdı. Veysel'in hiç duymadığım deyişlerini de ilk kez dinledim o gece.. Ve bir kez daha hayran kaldım..
Düşünebiliyor musunuz?.. Yedi yaşında gözlerini kaybetmiş, yani dünyayı doğru dürüst görmemiş bir adam, gönül gözüyle bir sevgili anlatıyor, kaşıyla, gözüyle, rengârenk giysisiyle.. Bir dağı anlatıyor, karlı zirveleri, yeşil etekleriyle.. Nasıl başarıyor bunu, ben görüp de yazamazken?. Beethoven'in sağır kulaklarıyla duyması da bu değil mi?..