"Orda bir köy var uzakta.." ne güzel şiirdir..
Ne güzel anlatır, orda olanı.. Görmesen de, duymasan da, dokunmasan da bilirsin orda olduğunu.. Bilirsin senin olduğunu..
Kaç yıl var Necla Abla'yı görmeyeli..
Ama Necla Ablamdı işte.. Orda bir yerlerde Necla Ablamdı..
1960'lar.. Gazeteciliğimin ilk yılları.. O ünlü, o çığır açan, o yeri doldurulmaz Öncü günleri..
Bir gün bir İletişim asistanı doktora yapmak isterse Öncü'yü incelesin.. Basında nelere öncülük ettiğini..
O Öncü'nün İstanbul bürosunda idi Necla Tümay.. O zamanlar Bab-ı Ali'de bugünkü gibi her kapının ardında 10-15 kadın yok.. Kadın gazeteciler parmakla sayılır.. Necla Abla bunlardan biri..
Bazı insanlar vardır, ilk görüşte sevilir, ilk görüşte kanınız kaynar.. Necla Abla öyleydi işte.. Nasıl sevmiştim.. Ne çok şey öğrenmiştim ondan.. İstanbul'a geldiğimde Necati Dayımda kalırdım. Dayımların aile dostu Necla Abla.. Ordan da yakınlık..
Kardeş gibiydik o günler.. Sonra hayat çöküyor insanın üstüne.. Görüşmeler, buluşmalar azalıyor.. Bazıları tümüyle çıkıyor hayatınızdan.. İz bırakmadıkları için.. Bazıları ise, şairin dediği..
Orda bir köy var uzakta..
O köy bizim köyümüzdür. Gitmesek de, görmesek de O köy bizim köyümüzdür.. Necla Ablam da gitti, sonunda hepimizin buluşacağı köye..
Başın sağolsun Sevgili Kardeşim İsmet Berkan!..