Fenerbahçe maça tempolu, istekli ve atak başladı. Kısa sürede de net bir pozisyonu değerlendiremedi. Ama 10. dakikadan sonra her şey ters yüz oldu. Aşırı top kayıpları başladı. İleride Markovic ve Van Persie'deki fiziki düşüş net bir şekilde görülmeye başlandı. Mehmet Topal ve De Souza oyuna teknik katkı sağlayamazken sadece karşılama görevlerini yapmaya çalışıyorlardı. Bu arada Osmanlıspor'un seyrek atakları çok da tehlikeli oluyordu. Markovic sakatlanıp çıktıktan sonra Fernandao'nun oyuna girmesiyle sistem iyice kilitlendi. Çünkü ileri uçta kanat forvet özelliğinde tek oyuncu kalmamıştı. Gökhan Gönül'ün kulvarına rakibin tedbir getirmesi, Caner'in yokluğu Fenerbahçe için zor bir sürecin gündeme geleceğini gösteriyordu.
İkinci devre de sıkıntılı başladı. Ancak ani bir atakta topla buluşan Alper, mükemmel bir kavisli plase gönderince Fenerbahçe skor avantajı yakaladı. İşte bundan sonraki bölüm Fenerbahçe'nin futbol olarak kötüye gidişinin açık bir göstergesiydi. Skor avantajını sağlamışsın, rakip bütün riskleri alıp yükleniyor. Bu durumda ne karşı alandaki genişliği değerlendirebilecek etkili bir kontratak yapabiliyorsun ne de pas alışverişleriyle rakibin baskısını kırıp oyunu kontrol altına alabiliyorsun. Neyse ki teknik direktör Pereira ayakta duracak hali dahi olmayan Van Persie'yi en sonunda çıkardı da hiç olmazsa skor avantajı korunmuş oldu.
Benim en çok kafama takılan konu şu: Van Persie, bu fizik gücüyle baskılar karşısında teknik direktör tarafından ilk 11'de görevlendirilip 70 dakika da sahada kalıyorsa o takımda hocaya güven kalmaz. Fenerbahçe'nin son 30 dakikayı kapasitesi sınırlı rakip karşısında sadece alan daraltan savunma kurgusuyla geçirmesi, takımın ne kadar büyük sıkıntılar içinde olduğunun açık bir göstergesidir.
Osmanlıspor, bence ilk yarıda kaybetti. Fenerbahçe'nin geniş alanlar bıraktığı, hücumda da sürekli top kaybettiği dönemde elverişli ortam yakalanmışken fırsatları heba ettiler.