Belki futbol tarihinin en enteresan ligini yaşıyoruz. 70 puanı bulan garanti şampiyon olur. Hatta 70'in altı bile şampiyonluğa yetebilir. Bence 70'i en fazla bir tane takım bulabilir. Herkes maç kaybediyor, puan kaybediyor. Ve rakiplerinin puan kaybettiği gün Fenerbahçe de özellikle ilk yarıda çok kötü oynayarak puanları kaybediyor.
İlk yarıda Elazığ takımı iyi top oynadı. İki de gol buldu. İlk yarının son 15 dakikası yaslandılar. O bölümde de pozisyon vermediler. İkinci yarının başında iki takım da 10 kişi kalınca Fenerbahçe genelde doldur boşaltla yüklenmeye başladı. Karşısında Elazığ'dan bir tehlike yemedi. İki gol, 4-5 tane de karambolden pozisyon buldu.
Maçın son 40 dakikası zaten organize futbol hiç yoktu. Beraberlik golünü bir duran toptan kafayla bulan Mehmet Topal, ikinci yarının ortalarında yine kafayla net bir gol kaçırmıyştı. En azından bu maç için iki takıma da yaramayan bu gol skoru belirledi.

KULAĞINI TERSTEN TUTTU
Fenerbahçe kulağını tersten tutmaya çalıştı. Maça iyi başlamadı. 2-0 geriye düştükten sonra çevirmeye uğraştı. Ama maça önde baskıyla başlasa kulağını doğru taraftan gösterebilirdi. Kupada ilk maçı deplasmanda kazanmış, rövanşı evinde oynayan bir takım gibi başladı Fenerbahçe... Al-veral, stoperler geride birbirlerine, sonra kaleciye, sonra tekrar stoperlere... İlk yarıdaki bu durgun futbolun bedelini Fenerbahçe iki puan kaybederek ödedi. Fenerbahçe'nin ana problemi bu. İçeride, dışarıda düşük tempoyla başlıyor.
1461, Bursa ve Elazığ... Üç maçta da rölanti oyunu bırakıp tempo yapınca son bölümdeki gollerle skoru değiştirdi.
Yüksek toplarda Bilica ve Sedat'ın Sow ve Semih'e üstünlük sağlamaları lazımdı. Hep sektirdiler topları...
Ribaundları da hep Fenerbahçe aldı.
Elazığ'ın sonlarda fizik olarak düştüğünü ve baskının arttığını gördük. 2-0'dan sonra yaslanmanın, hücuma çıkmamanın bedelini iki puan bırakarak ödediler.
Kırmızı kartlar haklıydı. 10'a 10 oynamak, 11'e 11'den daha avantajlı oldu Fenerbahçe için...