Manşetimiz tur niye kaçtı değil, final nasıl kaçtı? Onun cevabını arıyoruz... Yine ilk paragrafı olimpiyat adaylığımız ile açalım. Son 3'lük ile eleyip Tokyo karşısında finale çıktığımız Madrid'in kadrosuna bir göz gezdirir misin lütfen... Prens Filipe'den başlayıp, eski Olimpiyat komitesi başkanı Samaranch'ın oğlu Junior Samaranch ve tabii ki arkasında kıymetli babasından Pau Gasol'a kadar, hatta bizden çaldıkları Messi'ye kadar uzanan bir şöhretler topluluğunu alt edip finale çıktık... Slovenya'da, Fin Milli Takımı'ndan 40'lı yaşlara merdiven dayamış Mottola, artık emeklilik sonrası yaşayacağı şehri seçmeye başlayan Rannikko, Kaponen veya Muurinen... Hangisi tanıdık geldi sana? Fin maçının yarısında, yolda olsam, seni evden, arabadan arasam "Maç kaç kaç?" diye, "20 fark oldu" cevabını alınca, hangimiz sorarız kim önde diye... Hazırlık döneminde üç koç değiştirmiş Rusya, bizim mahallenin gençlerinin bile rakip olarak ağzını sulandıracak İsveç... Bu gruptan çıkamamayı a) point guard getirmemek, B) getirdiğini de oynatmamak, C) hiçbir savunma felsefesi yaratmamak, D) hücumda sabırsız, sadece şuta dayalı oynamak, E) formsuz oyuncuda ısrar etmek, F) geri düştüğümüz anlarda hiç bir b planı olmaması ile başarabilirdik... Ve de maalesef başardık...
BİRİLERİ BU DÜŞÜŞÜ GÖRMELİYDİ
Turnuva süresince, Türk Milli Takımı'nın soyunma odasında Türkçe konuşulmalı dedim. Irkçı olduğumdan mı acaba? Asla... Benim için insan insandır. Bir de üstüne meslektaşım olursa... İstanbul'da dünya finali öncesi, Tanjeviç'in hastalığı söz konusu iken, "Kabul edenlerden Rabbim'e rica edelim. Kabul görürse, herkes ömründen bir ayı Tanjeviç'e versin" dedim. Kalben... Hem o finalin coşkusundan, hem dostluğumuzdan, geçmişine, daha yapmasa da, yapacaklarına inanarak. Böylesine aşağıya giden bir trendi, o göremese yanındakiler görecekti, onlar da göremiyorsa yönetenler... Esas sıkıntı onların da görmediği, göremediği anda başlıyor. Çünkü o süreç inatlaşmanın başlangıcı oluyor...